ဆန္းသစ္ေသာ ..။

“မင္းနဲ႕ရြယ္တူ .. ငါ့ သူငယ္ခ်င္း သားေလးေတာင္ အလုပ္နဲ႕အကုိင္နဲ႕ .. လခေကာင္းေကာင္း ရေနျပီ။ မင္းက ခုထိ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႕ .. .. .. ..”

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထိုင္ေနတုန္း .. က်ေနာ့္ေဘးနား၀ုိင္းက ဦးေလးတေယာက္ေျပာလိုက္တဲ့ အသံ ပါ..။ သူ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က သားျဖစ္ဟန္တူသူ လူငယ္ကေတာ့ .. သူ႕အေဖစကားသံေတြကို .. စိတ္ညစ္ ေနတာပဲလား .. စိတ္ပ်က္ေနတာပဲလား .. ဒါမွမဟုတ္ .. စိတ္ကုန္ေနတာပဲလား .. သူ႕အၾကည့္ေတြကို .. ေျမျပင္ေပၚ စူးစူးစုိက္စုိက္ ႏွစ္ျမဳပ္ထားရင္း .. ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်ေနေလရဲ႕ ..။

ဒီစကားမ်ိဳး ၾကားမိတဲ့ အခိုက္အတန္႕မွာ .. က်ေနာ့္ေသာက္လက္စ လက္ဖက္ရည္ေလးေတာင္ အရသာမဲ့ သြားသလုိ ခံစားလိုက္ရတယ္ ..။ က်ေနာ့္အေဖအရြယ္ ဦးေလးရဲ႕ မေက်မနပ္စိတ္ေတြနဲ႕ ပူေလာင္မႈေတြ ကိုလည္း နားလည္မိတယ္ ..။ တဖက္ကလည္း အေဖျဖစ္သူရဲ႕ လုိအင္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းမေပးႏုိင္လို႕ .. (ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ေပမယ့္ .. ျဖည့္ဆည္းမေပးႏုိင္ေသးတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တဲ့) စိတ္အားငယ္ေနမယ့္ လူငယ္ကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ ..။ လူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ .. ပိုျပီး နားလည္ေပး မိတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ ..။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕လူငယ္ေတြရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈ .. စိတ္ဆႏၵ .. လိုအပ္ ခ်က္ေတြကို လူၾကီးေတြ နားလည္ေပးႏုိင္တယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွားေနတဲ့အျဖစ္ပဲေလ ..။ ဒီကိစၥက က်ေနာ္တို႕ ေခတ္က်မွ ျဖစ္လာတဲ့ အထူးအဆန္းတခု မဟုတ္ပါဘူး ..။ ေခတ္ .. စနစ္ေပါင္း မ်ားစြာမွာ .. အျမဲတမ္းလိုလို သစ္လြင္အသက္၀င္ ေနခဲ့တဲ့အရာပါ ..။ လူၾကီးေတြရဲ႕ဆႏၵနဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ေအာက္မွာ .. ကိုယ့္အိပ္မက္ဆိုတာကိုေတာင္ နားလည္ ရွာေဖြခြင့္ မလုိက္ရပဲ .. လူငယ္ဘ၀ကို ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ေတြ .. .. ..။ အင္းးး .. ဒီအထဲမွာ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ အေျခအေန အခြင့္မသာမႈေတြကလည္း အဓိကက် တာေပါ့ဗ်ာ ..။

တကယ္ေတာ့ .. မိဘဆိုတာ သားသမီးေတြကို အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုး ေတြ ပိုင္ဆိုင္ေစခ်င္ ၾကတာပဲေလ ..။ ျပႆနာက အဲဒီမွာ စတာပါ ..။ အေကာင္းဆံုးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေဇာနဲ႕ .. သားသမီးရဲ႕ လက္ခံႏုိင္မႈ အတိုင္းအတာကို မတြက္ဆႏုိင္ေတာ့ပဲ .. သူတို႕ေပးခ်င္တာေတြကိုသာ ဇြတ္ ဖန္တီးေပး ေနေတာ့တယ္ ..။ ဖန္တီးေပးသလုိ သားသမီးေတြက အံမ၀င္တဲ့အခါ .. သူတို႕ရဲ႕ အားမလို အားမရစိတ္ေတြကို အျပစ္တင္တာနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ .. စိတ္ပ်က္ျငီးျငဴဟန္နဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ .. လူငယ္ေတြေပၚကို ေပါက္ကြဲတတ္ၾကပါတယ္ ..။ အဲဒီထဲမွာမွ တဲ့တိုး အျပစ္တင္တာလည္း မဟုတ္ .. ဆံုးမရာလည္း မက် .. အားေပးရာလည္း မေရာက္တဲ့ .. သြယ္၀ုိက္ မေက်မနပ္ဟန္ တခုကေတာ့ .. တျခားတျခားေသာ လူေတြရဲ႕ကေလးေတြနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္တတ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ..။ အခု က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္းနဲ႕ ၾကားလိုက္ရတဲ့ မခ်င့္မရဲနဲ႕အားမရသလိုလို စကားမိ်ဳးေတြေပါ့ ..။ က်ေနာ္တို႕ေတြ အားလံုးနီးပါး ဒီလို စကားမ်ိဳးေတြကို မိဘေတြဆီက အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ၾကားခဲ့ဖူးမွာပါ ..။ မူလတန္းက စလို႕ .. လုပ္ငန္းခြင္ ေရာက္တဲ့အထိ .. အမိ်ဳးမိ်ဳး ႏိႈင္းယွဥ္ ေ၀ဖန္ခံခဲ့ရဖူးမွာပါ ..။

ငယ္တုန္းကလည္း ..
“ဘယ္သူ႕ သား/သမီး ကေတာ့ .. တေက်ာင္းလံုးမွာ ပထမ .. မင္းအဆင့္က ဘယ္နားမွာတုန္း” ..
“ငါ့သူငယ္ခ်င္း သားေလးဆို .. ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႕ .. မင္းကေတာ့ ေအာင္တာေတာင္ ကံေကာင္း ..”
“ၾကည့္စမ္း .. မင္းနဲ႕အတန္းတူ ကေလးေတြ .. ခုဆို ဆရာ၀န္ေတြ .. အင္ဂ်င္နီယာေတြ .. မင္းက .. .. ..” စသျဖင့္ေပါ့ေလ ..

ေဟာ .. အလုပ္မရေသးေတာ့လည္း ...
“သူမ်ားတကာ သားသမီးေတြ အလုပ္အတြက္ စိတ္မပူရပါဘူး .. မင္းအတြက္က်မွ မိဘေတြ ေခါင္းပူ တယ္ .. ”
“မိဘက တင္မေကြ်းထားႏိုင္လုိ႕ မဟုတ္ဘူး .. တျခား ရြယ္တူေတြလို မင္း အျဖစ္မရွိတာကို အားမရတာ ..”

အလုပ္ ရျပန္ေတာ့ေရာ ..
“မင္း လခကကြာ .. ဟုိဘက္အိမ္က ကေလး တ၀က္ေတာင္ မရွိဘူး .. ဘယ္လို အလုပ္ကို ရွာလုပ္မွန္း မသိဘူး .. ”
“ရပ္ကြက္ထဲမွာ မင္းနဲ႕ ရြယ္တူေတြ .. မင္းထက္ ပိုအသံုးက်တာခ်ည့္ပဲ ..” ဆိုတာမ်ိဳး …။

ဒီလိုေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြဟာ .. လူငယ္ေတြရဲ႕စိတ္ကို ထိခိုက္ေစပါတယ္ .. အဆိုးဘက္ကိုပဲ တြန္းအားေပးသလို ျဖစ္သြားတတ္တာ မ်ားပါတယ္ ..။ လူၾကီးကေတာ့ ၾကိဳးစားပါေစေတာ့ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ေျပာလုိက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ .. တကယ္တမ္း လူငယ္ေတြဟာ ..

၁) ပုိျပီး အရြဲ႕တုိက္ခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားလာတယ္ ..

၂) အခ်ိန္တိုင္း စိတ္ဓာတ္ က်ေနတတ္တယ္ ..

၃) ငါလုပ္လည္း အလကားပါပဲ ဆိုျပီး .. အရာရာကို စိတ္ကုန္လက္ကုန္ ျဖစ္တတ္လာတယ္ .. ။

တကယ္ေတာ့ .. မိဘေတြက မခ်စ္လို႕ ေျပာတာေတာ့ လံုး၀ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လူတိုင္းပဲ နားလည္ၾကပါ တယ္ ..။ အခ်စ္မတတ္သလုိ ျဖစ္သြားၾကတာပါ ..။ အခ်စ္မတတ္ဆိုလို႕ .. က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ မိဘေတြ .. အခု ေခတ္ရဲ႕ လူၾကီးေတြဟာလည္း .. တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႕လုိပဲ လူငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူးၾက သူေတြပဲ ေလ ..။ ဒါေပမယ့္ .. သူတို႕ကိုယ္တိုင္ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ .. ရွာေဖြခြင့္ေတြ မရခဲ့ဖူးတာ ေသခ်ာ တယ္ ..။ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ .. အႏွစ္သာရေတြကို .. အေသအခ်ာ ခံစားခြင့္ မၾကံဳခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္ႏုိင္ တယ္ ..။ သူတို႕ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ေတြက .. အသားက်ေနျပီျဖစ္တဲ့ လူမႈအဖဲြ႕အစည္း ပံုစံခြက္ေတြထဲမွာ .. ပံုသြင္း ခံလုိက္ရတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ..။ သမားရိုးက် စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြေအာက္မွာ လူငယ္ပီပီ ဆန္းစစ္ခ်င္စိတ္ ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ..။ ဒီေတာ့ .. အရာရာဟာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ မေကာင္းေတာ့ဘူး ေပါ့ ..။ ဒီလို ဘ၀ေတြမွာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ တခ်ိန္ကလူငယ္ေတြ .. အခု လူၾကီးေတြ ျဖစ္ေနျပီ .. က်ေနာ္တို႕ကို ဦးေဆာင္ေနၾကျပီ .. ။

ဒီေတာ့လည္း .. သူတုိ႕ ပံုသြင္းခံထားရဖူးတဲ့ .. သူတုိ႕ကိုင္ေဆာင္လာတဲ့ ရိုးရာ ေပတံၾကီးေတြနဲ႕ .. ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ဆက္ျပီး ပံုသြင္းၾကဖုိ႕ .. ၾကံစည္ေတာ့တာေပါ့ ..။ အျပစ္ေတာ့ မတင္ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ေတြကို ႏွေျမာမိတယ္ ..။ တဆက္တည္းပဲ .. က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ေတြအတြက္ ရင္ေမာတယ္ ..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း .. အရာရာကို ကိုယ္ပိုင္ေပတံၾကီးေတြ တကားကားနဲ႕ လြယ္လြယ္ ကူကူပဲ ယွဥ္ထိုး ႏိႈင္းယွဥ္တတ္ .. ဆံုးျဖတ္ သတ္မွတ္တတ္တဲ့ .. ဥာဥ္ဆုိးရွိသူေတြအတြက္ေတာ့ .. ေခါင္းယမ္းမိတာ အမွန္ပါပဲ ..။

က်ေနာ္တို႕ေတြ တဦးခ်င္းစီမွာ .. ေတာက္ပတဲ့ ကိုယ္ပုိင္ အရည္အေသြးေတြရွိတယ္ ..။ အဲဒီပုိင္ဆိုင္မႈနဲ႕ ကုိယ္ပိုင္ အနာဂတ္ေတြ တည္ေဆာက္ႏုိင္တယ္ ..။ အားလံုးေတာ့ ပံုစံဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲဗ်ာ ..။ က်ေနာ္တုိ႕ အားလံုးရဲ႕ အေတြးေတြ .. အၾကိဳက္ေတြ .. ဖန္တီးမႈေတြသာ ပံုစံတူေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ .. ကမၻာၾကီးဟာ အခုေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းမယ္မထင္ဘူး ..။ စဥ္းစားၾကည့္ပါအံုး ..

ျမင္ကြင္းေတြ ပုံေသ .. ခံစားခ်က္ေတြ ပံုေသ ..

ဟိုကိစၥလည္း ပံုေသ .. ဒီကိစၥလည္း ပံုေသ ..

ဟုိအေၾကာင္းအရာလည္း ပံုေသ .. ဒီအေၾကာင္းအရာလည္း ပံုေသ ..

အရာရာဟာ ပံုေသ .. ပံုေသ .. ပုံေသ .. .. ..

ပ်င္းစရာၾကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့ဗ်ာ ..။ ဒီလုိသာဆိုရင္ ဖန္တီးမႈဆုိတာေတြလည္း မရွိေတာ့ ..
ဖန္တီးမႈ မရွိေတာ့ရင္ .. ခံစားခ်က္ေတြလည္း .. သစ္လြင္လန္းဆန္းေတာ့မွာ မဟုတ္ ..
ဒါဆို .. အေျပာင္းအလဲ အနိမ့္အျမင့္ မရွိတဲ့ မ်ဥ္းတန္းတခုမွာ .. ခံစားခ်က္ေတြ ရပ္ေနျပီေပါ့ ..
ဒီလုိအေျခအေနမွာ .. လူေတြဟာ လူေတြ ဟုတ္ႏုိင္ပါအံုးမလား .. လူပီသ ႏုိင္ပါအံုးမလား ..။
“ဒါျပီးရင္ .. ဒါဆက္လုပ္” ဆိုတဲ့ ပရိုဂရမ္သြင္းခံထားရတဲ့ .. စက္ရုပ္သာသာပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မေပါ့ ..။

ဒါေၾကာင့္ .. က်ေနာ္တို႕ေတြ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ဖန္တီးမႈေတြ .. ခံစားမႈေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးၾကီးလုိက္ လုိက္သလဲဗ်ာ .. ဒီအေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္ေလးကို က်ေနာ္တို႕ေတြ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ဖို႕ေတာ့ လိုတာေပါ့ ..။ ဒါမွ ေဟာဒီကမၻာၾကီးေပၚက လူသားေတြအားလံုး မရိုးေဟာင္းတဲ့ ေန႕သစ္ေတြ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ မွာေပါ့ ..။

ဒီေတာ့ .. က်ေနာ့္ စံႏႈန္းေလးအတိုင္းပဲ က်ေနာ္ ေရြ႕လ်ားရပ္တည္ပါရေစ .. ေက်းဇူးျပဳျပီး .. က်ေနာ့္ကို တျခားလူေတြရဲ႕ စံႏႈန္းနဲ႕ မခ်ိန္ထိုးလုိက္ပါနဲ႕ ..။ တျခားလူေတြလည္း သူတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္ျပခန္းေလးေတြနဲ႕ လင္းလက္ၾကပါေစ .. သူတို႕စံႏႈန္းမ်ိဳး က်ေနာ္ မပုိင္ေပမယ့္ .. သူတုိ႕အလွတရားကုိ က်ေနာ္ ခံစားတတ္ပါ တယ္ ..။ က်ေနာ္တို႕ေတြရဲ႕ ကြဲျပားတဲ့ဆန္းသစ္မႈေတြကို ကမၻာၾကီးက အျမဲစိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ ေစာင့္ၾကိဳ ေနပါတယ္ ..။ ကမၻာၾကီးရဲ႕ကြက္လပ္ေတြကို က်ေနာ္တို႕ေတြ မတူညီတဲ့ တေဒါင့္တေနရာကေန ၀ုိင္းျပီး ျဖည့္ ၾကရမယ္ေလ ..။ ဒါဆုိရင္ .. ဒီကမၻာၾကီးမွာ လူၾကီးေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြၾကား ..

အတၱခ်င္းမတိုက္ဆိုင္တဲ့ .. ပဋိပကၡေတြ ရပ္စဲသြားမယ္ ..

ကြဲျပားတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို လက္ခံ ေလးစားတတ္လာမယ္ ..

တဖက္ေစာင္းနင္း ဖိအားေပးတတ္တာေတြ ေလ်ာ့ပါးလာမယ္ ..

အားမလို အားမရစိတ္ေတြအစား .. ပီတိေတြ အေလ့အက်င့္ရလာမယ္ ..

ေနာက္ေတာ့ ဆန္းသစ္တဲ့ ကြက္လပ္ျဖည့္သူေလးေတြကို .. နားလည္တတ္လာမယ္ ..

ေနာက္ဆံုးေတာ့ဗ်ာ .. တကယ့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ ေနရာယူလာေတာ့မွာေပါ့ ..။

အင္းး .. ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ .. က်ေနာ့္စိတ္ကူးေတြ ေရွ႕မဆက္ေသးဘူး ..။ အေဖ လုပ္ခိုင္းထားတာ ေတြ အခ်ိန္မလင့္ခင္ အေျပးအလႊား လုပ္ရအံုးမွာမို႕လို႕ ..။ ေတာ္ၾကာ .. “မင္းက .. မင္းက .. ..” ဆုိတာနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ခ်ိဳေတးသံသာေတြ မခံစားခ်င္လို႕ပါ ..။ တေန႕ေန႕ေတာ့ .. က်ေနာ္တို႕အားလံုးဟာ .. ဆန္းသစ္ေသာ အနာဂတ္ေတြ .. ဆုိတာကို အေဖသိေအာင္ ေျပာျပျဖစ္မွာပါ ..။

… 99 …
၂၄ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈။