လေပ်ာက္တဲ့ ညတုန္းဆီက ..
လမင္းကို ..
လြမ္းသ .. မွန္းဆေနတဲ့ ..
ကုိယ့္ ေကာင္းကင္ျပခန္းေလး ..
ခဲျပာေရာင္ ရင့္ရင့္ ..
ေၾကကဲြျခင္း .. မုိးတိမ္အုပ္ေတြ ..
အံုဆုိင္း .. ပ်ံလြင့္ေနခဲ့တယ္ .. ။
အိုးး .. ကိုယ့္ေကာင္းကင္ရဲ႕ အစြန္း ..
ဟိုအေ၀းမွာ ..
မႈန္ျပျပ .. ၾကယ္ေလးတပြင့္ ..
(ကိုယ့္ျပခန္းအတြက္ေတာ့ ..)
ေတာက္ပလြန္းေနသလိုပဲ ..
(အင္းး .. ေကာင္းကင္က ..)
နာၾကင္ရင္း လက္စမို႕ .. ထင္ပါရဲ႕ .. ။
ဒီလုိနဲ႕ပဲ ..
ေကာင္းကင္ရဲ႕တိမ္ေတြအတြက္တဲ့ ..
ဆန္းသစ္ျခင္း ေရာင္စဥ္ေတြနဲ႕ ..
ၾကယ္ေလးက .. ျခယ္သ သတဲ့ ..
တခါတခါ .. အ၀ါေရာင္ ရယ္သံလြင္လြင္ေတြနဲ႕ .. ပစ္ေပါက္ ေဆ့ာကစားတတ္တယ္ ..
တခါတခါ .. ျမစိမ္းေရာင္ လန္းဆန္းျခင္းေတြ .. ဆြတ္ျဖန္း ပ်ိဳးေထာင္လုိ႕ ..
တခါတခါ .. ညိဳေရႊေရာင္ ေလေျပေတြနဲ႕ .. ႏူးည့ံ ေႏြးေထြးေစတယ္ ..
တခါတခါ .. သံစဥ္အို ခပ္မိႈင္းမိႈင္းေတြသံုးလုိ႕ .. ေခ်ာ့ျမဴရင္း ျပံဳးေစတယ္ ..
တခါတခါ .. အျဖဴေရာင္ မိုးေရစက္ေတြနဲ႕ ကုိယ့္ေကာင္းကင္ကို .. ေအးျမေစတယ္ ..
တခါတခါ .. အနီေရာင္ေတြနဲ႕ .. သက္တန္႕ေပါင္းမ်ားစြာ ဖန္တီးျပတယ္ ..
အင္းး ..
တခါတေလလဲ .. အစိမ္းရင့္ရင့္ေတြ ျပလို႕ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္တတ္ေသးတယ္ ..
တခါတေလလဲ .. အနက္ႏုႏုဖံုးလို႕ .. မ်က္ကြယ္ျပဳခ်င္ ေယာင္ေဆာင္တယ္ ..
တခါတေလလဲ .. ပန္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြ သံုးျပီး .. ေကာင္းကင္ကို လႈပ္ရွားႏိုးၾကားေစတယ္ ..
တခါတေလလဲ .. ေငြမွင္ေရာင္ တလက္လက္ေတြသံုး .. ထစ္ခ်ဳန္း ျပတတ္ေသးတယ္ ..
ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါေလ ...
အခု .. ဒီေကာင္းကင္က ..
ရယ္သံေတြနဲ႕ အကြ်မ္း၀င္လုိ႕ ..
ေလေျပေတြကုိ မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္လို႕ ..
သံစဥ္အိုေတြကို .. အလြမ္းသင့္လို႕ ..
ၾကည္ႏူးျခင္း မုိးတိမ္ေတြ ေနရာယူတတ္လာျပီ ..
ဒါေပမယ့္ ..
ေကာင္းကင္ရဲ႕ ပုိင္ဆုိင္သမွ် ..
ခပ္မိႈ္င္းမိႈင္း အတၱေတြသာ မ်ားလုိ႕ ..
ရိုးသားတဲ့ .. ၾကယ္ငယ္ငယ္ေရ ..
မထိ ႏြမ္းေစခ်င္ဘူးကြယ္ ..
အရိုးသားဆံုး ဂရုတစိုက္ ရွိျခင္းေတြကို .. ေက်နပ္ရင္း ဆက္လက္ရွင္သန္ေစမယ္ ..
ေႏြးေထြး ႏူးညံ့တတ္ျခင္းေတြကိုေတာ့ ..
အခုထက္ ပုိျပီး မေပ်ာ္၀င္ေအာင္ .. ထိန္းသိမ္းရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ ..
အျမဲတမ္း ..
ၾကည္လင္စြာနဲ႕ ထြန္းေတာက္တတ္တဲ့ .. ၾကယ္ပြင့္ငယ္ေလး ..
တေန႕ေန႕ ..
ကုိယ့္ေကာင္းကင္ ျပခန္းထက္ ..
အလင္းမဲ့ ဆိတ္ျငိမ္ေနမွာ ..
ကုိယ္ ..
မလိုခ်င္ဆံုး ဆႏၵမို႕ပါကြယ္ .. ။
... 99 ...
၁၆ ေမ ၂၀၀၉။
No comments:
Post a Comment
အေတြးအျမင္ေလးေတြ ေ၀မွ်သြားႏုိင္ပါတယ္...