အေတြးတစ .. ။

အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီခဲြေနျပီ။
တေန႕လံုး ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ တံခါးေတြကို ဖြင့္လုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ..
အခန္းထဲကို ေလႏုေအးေတြ အေျပးအလႊား တုိး၀င္လာၾကေတာ့တယ္..။
က်ပ္တီးက်ပ္ေတာက္ ၀ရံတာေလးကိုျဖတ္ျပီး ..
အခန္းထဲ ျဖာက်ေနတဲ့ အလင္းေရာင္ကို
အခန္းမီး မဖြင့္မိေသးလို႕ .. ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လုိက္ရတယ္ ..။
မီးခလုပ္ဆီ လွမ္းေနတဲ့လက္ကို ရုတ္သိမ္း ..
ေက်ာပုိးအိပ္ကို အခန္းေထာင့္မွာပဲ အသာခ်လုိ႕
ေျခလွမ္းေတြက .. လေရာင္နဲ႕ လင္းထိန္ေနတဲ့ ၀ရံတာဘက္ကို ..။
ဒီေန႕ လျပည့္ေန႕ပဲ..။
…
တေန႕လံုးရြာထားတဲ့မိုးေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕..။
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ေအးျမလန္းဆန္းျခင္းေတြကို ..
ထူးထူးျခားျခား ခံစားမိလုိက္တယ္ ..။
အေရာင္ခပ္နက္နက္ေတြ ၾကီးစိုးေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထဲ ..
ရက္ရက္ေရာေရာ အျဖဴေရာင္ေတြ ျဖန္႕ကဲ်လိုက္တဲ့ လတစင္းေၾကာင့္..
ျမင္ကြင္းက ရုပ္ျငိမ္ပန္းခ်ီတခ်ပ္လုိ ခန္႕ထည္လို႕ ..။
မ်က္လံုးအစံုကို မိွတ္ ..
ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ရုတ္သိမ္းျပီး ..
ျငိမ္သက္ျခင္းေနာက္ လုိက္ပါ ခံစားၾကည့္ေစေတာ့ ..။
ပူေလာင္ က်ဥ္းၾကပ္ျခင္းေတြနဲ႕ ဒီ၀ရံတာေလးကေန ..
ၾကည္လင္က်ယ္ေျပာတဲ့ ခပ္ေ၀းေ၀း .. ေကာင္းကင္ထဲကို ..။
ဟုိမွာ ဆန္ဖြတ္ေနတဲ့ အဖိုးအိုပါလား ..!
အနားမွာလည္း ယုန္တေကာင္ အသာ၀ပ္လုိ႕ ..။
ဘယ္အရပ္က လြင့္လာမွန္းမသိတဲ့ .. ေလေျပေအးတခ်က္ ..
မ်က္ႏွာျပင္ကို ခပ္ဖြဖြ ျဖတ္နင္းသြားေတာ့တယ္။
…
အရင္က ဒီလုိ သာယာ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ညမိ်ဳးေတြမွာ ..
အိပ္မေပ်ာ္မခ်င္း ၾကားရတတ္တဲ့ ပံုျပင္ေတြနဲ႕..
ပံုေျပာသူေတြကို သတိရတယ္ ..။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ …
ရာသီေအးေအး .. လေရာင္ျဖာျဖာမွာ ..
ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ပံုေျပာတတ္တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ဟန္ ..
မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေမွာင္ေမွာင္ထဲ (အခုေတာင္) အထင္းသား ျမင္ေနမိတယ္။
“နားေထာင္ေနလား သားၾကီး..”
“ဟုတ္..”
စိတ္ကူးထဲမွာ ေခါင္းအညိမ့္ ..
ႏႈတ္ခမ္းေပၚက အျပံဳးတခုကို သိသိသာသာ ခံစားမိလိုက္တယ္ ..။
က်ေနာ္ ပံုျပင္ေတြကို တကယ္လြမ္းတယ္ ေမေမ..!
ပံုျပင္ နားေထာင္ခဲ့ခ်ိန္ေတြကိုလည္း တမ္းတတယ္..။
ဒီပံုျပင္ေတြေၾကာင့္ပဲ ..
က်ေနာ္အခုလို စိတ္ဓာတ္ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႕ ရပ္တည္ေနႏုိင္ခဲ့တာဆိုရင္
လူတကာေတြ ရယ္ေနမလားပဲ..။
ဘ၀ရဲ႕ သင္ခန္းစာေတြ ..
ဘ၀အတြက္ ရွိသင့္တဲ့ စိတ္ခြန္အားေတြနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ..
ေမေမ ေျပာျပခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေတြကတဆင့္… ရခဲ့တာမို႕ ..
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ပံုျပင္ေတြဟာ ..
အေရးပါတယ္လို႕ ယံုၾကည္ခဲ့.. ယံုၾကည္ေနျမဲပါ ..။
…
အခုတေလာ ..
ကိုယ္က်င့္တရားေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရတဲ့အခါ ..
.. ဒီလုိ ကိုယ္က်င့္တရား (သို႕) ဂုဏ္သိကၡာရယ္လို႕
စကားလံုးအၾကီးၾကီးေတြ ျဖစ္မလာခင္တည္းက ..
ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ေစာင့္ထိန္းတတ္ျခင္းဆိုတာေလးကို
ပံုျပင္ေတြက တဆင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့ ေမေမ့ကို ..
တိတ္တဆိတ္နဲ႕ ခဏခဏ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္ ..။
ငယ္ငယ္က.. အေပ်ာ္သက္သက္ နားေထာင္ခဲ့တယ္ပဲ ဆုိေပမယ့္
ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့ ..
“ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ဘာလို႕ တည့္မတ္သင့္တာလဲ ..
လိပ္ျပာလံုတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမိ်ဳးလဲ ..
အမွားအမွန္ ခြဲျခားတတ္တယ္ ဆိုတာေရာ ..
ေျပာသေလာက္ တကယ္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ လုပ္ႏုိင္ရဲ႕လား .. ”
ေပ့ါေပါ့ပါးပါးေလးေတြပဲ ဆိုေပမယ့္ ..
လဲြမွားလိုက္တဲ့ တခဏေလးမွာပဲ
လူျဖစ္ရႈံးေစႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေလးနက္ျခင္းေတြအေၾကာင္း ..
မသိလုိက္ မသိဘာသာ ရင္ထဲမွာ ေနရာယူတတ္ခဲ့တယ္..။
…
ေမေမေျပာဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲက ..
ႏွမ္းခိုးစားလို႕ အျပစ္ေပးခံရတဲ့ အိမ္ေရွ႕မင္းသားအေၾကာင္း
မွတ္မိေသးတယ္ …။ (အတိအက်ေတာ့ မသိေတာ့ပါ)
လမ္းေဘးလွန္းထားတဲ့ ႏွမ္းကို အေပ်ာ္အပ်က္ ခုိးစားခဲ့သူ .. မင္းသားကို
တခိ်န္မွာ တုိင္းျပည္ကို အုပ္စိုးမယ့္သူမွန္း သိပါလ်က္ ..
ဆရာျဖစ္သူက ျပတ္ျပတ္သားသား အျပစ္ေပးခဲ့တယ္ ..။
မင္းသားက တန္ဖိုးမရွိတဲ့ႏွမ္းအတြက္ အျပစ္ေပးခံခဲ့ရလုိ႕
ဆရာအေပၚမွာ အမ်က္သိုခဲ့ခ်ိန္မွာ ..
ဆရာက တန္ဖိုးမရွိတဲ့ႏွမ္းအတြက္နဲ႕ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့
ကိုယ္က်င့္တရားရဲ႕ ပ်က္စီးျခင္းအစကို အေျမာ္အျမင္ရွိရိွ ..
ထိန္းကြပ္ေပးခဲ့တယ္ ..။
ဒီတုန္းက .. မင္းဆရာကို “သတိၱရွိလုိက္တာေနာ္” ဆုိျပီး
ခီ်းမြမ္းလို႕ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ပါပဲ ..။
မင္းသားျဖစ္လို႕ အလိုက္အထိုက္ မဆက္ဆံပဲ ..
မွန္ကန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚကို အမုန္းခံဆဲြတင္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ပါ..။
အဲဒီ ေသးေသးမႊားမြားကိစၥေလးကုိသာ ခြင့္ျပဳထားခဲ့ရင္ ..
စာရိတၱရွိတဲ့ မင္းေကာင္းတပါး ျဖစ္မလာမွာ ေသခ်ာပါတယ္ ..။
ဒီပံုေလးကို ေျပာျပျပီးေတာ့ .. ေမေမက ေနာက္ထပ္ သိသင့္တဲ့
ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အေျခခံေလးေတြကိုပါ မသိမသာ ဆက္ေျပာခဲ့တယ္။
သူတပါး ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုရင္ ..
မသိေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ .. တမင္ရည္ရြယ္ျပီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ..
စိတ္နဲ႕ ပစ္မွားခဲ့ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ .. ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရယူခဲ့ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ..
ဒါဟာ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းထဲမွာ အကံ်ဴး၀င္ေနျပီတဲ့ ..
ေနာက္ျပီး .. ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ အျမင္မေတာ္တာ ၾကံဳခဲ့ရင္လည္း မင္းဆရာလိုမိ်ဳး
ကိုယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ အေကာင္းဆံုး အၾကံေပး ကူညီရမယ္တဲ့ ..
အဲဒီကမွ တဆင့္ ..
အရြယ္မေရြး ေစာင့္ထိန္းသင့္တဲ့ .. ငါးပါးသီလအေၾကာင္း ..
က်ေနာ္တို႕ နားလည္ေအာင္ .. ရွင္းျပပါတယ္။
(ဘယ္ပံုျပင္ပဲ ျပီးျပီး .. ေမေမက ငါးပါးသီလနဲ႕ျပန္ျပီး ခုိင္းႏိႈင္းျပေလ့ရွိပါတယ္)
ဒီလုိသာ ငါးပါးသီလမွာ အေျခတည္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ ခုိင္ျမဲမယ္ဆိုရင္ ..
ေကာင္းကင္မွာ ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လမင္းၾကီးလုိ ..
က်ေနာ္တို႕ မ်က္ႏွာေတြလည္း အျမဲ၀င္းပေနလိမ့္မယ္လို႕ ..
ကေလးေတြ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ အက်င့္ေကာင္းေတြ
ထိန္းသိမ္းခ်င္လာေအာင္လည္း ဆဲြေဆာင္တတ္ပါေသးတယ္ ..။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ..
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ .. ဒီပံုျပင္ေတြဆိုတာ
အမွန္တရားေတြ အစပိ်ဳးရာ ..
ေဆာင္သင့္ ေရွာင္သင့္တာေတြရဲ႕ အတုယူရာ ..
ကိုယ့္က်င့္သိကၡာေတြရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္တည္ရာပါပဲ ..။
...
ဆုတ္ကပ္ပါလုိ႕ လူၾကီးေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးထဲ ..
အမွားေတြကို အမွန္လုိလိုနဲ႕ ..
မ်က္ႏွာဖံုး အမိ်ဳးမ်ိဳးသံုးျပီး
ျမိန္ျမိန္ယွက္ယွက္ က်င့္ၾကံေနသူေတြကုိ ျမင္ေတာ့မွ ..
ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ..
ကိုယ့္အတြက္ .. ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ..
သမိုင္းေၾကာင္းအတြက္ .. ေလာကအတြက္ ..
ဘယ္ေလာက္ အေရးပါလဲဆုိတာ ..
(မိန္းေမာေနရာကေန ..)
အလန္႕တၾကားနဲ႕ ျပန္ႏုိးထလာမိတယ္။
...
က်ေနာ္တို႕တုန္းက .. ဒီလို ပံုျပင္နားေထာင္ခြင့္ေတြ ရွိခဲ့ေသးလို႕
ကံေကာင္းတယ္လို႕ လူငယ္ေလးတေယာက္က ေျပာတယ္။
သူ႕မွာေတာ့ .. ဘယ္လုိပဲ ေတာင့္တေတာင့္တ .. ဒီအခြင့္အေရးမိ်ဳး မရႏုိင္ပါဘူးတဲ့ ..။
သိတတ္စကတည္းက အေမနဲ႕အေ၀းမွာ ..
အေဖဆိုတာ မျမင္ဘူးလုိက္ပဲ ၾကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ဘ၀ ..
သဘာ၀အရကို ပိုင္ဆိုင္သင့္တဲ့ ပံုျပင္နားေထာင္ပုိင္ခြင့္ေလးေတာင္ ..
မရႏုိင္ရွာတဲ့ ကေလးေတြ .. က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲလား ..။
ပံုျပင္နားေထာင္ႏုိင္ဖို႕ဆိုတာ .. မိသားစုနဲ႕ရွိေနမွကိုး ..
မိသားစုနဲ႕အတူ ရွိေနဖုိ႕ဆိုတာ ..
ရပ္တည္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေတြ အခြင့္သာေနမွကိုး ..
ဒါဆို .. ကေလးေတြ ပံုျပင္ေတြနဲ႕ ျပန္နီးရဖို႕ ..
လူၾကီးေတြ .. ပံုျပင္ေတြ ျပန္ေ၀မွ်ႏုိင္ဖို႕ ..
ပံုျပင္ေတြကေန .. မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြကို
အက်င့္သိကၡာေတြ အေၾကာင္း ..
ေစာင့္ထိန္းသင့္တာေတြ အေၾကာင္း ..
တရားျခင္း မတရားျခင္းေတြ အေၾကာင္း .. ။
အေၾကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ..
လက္ဆင့္ကမ္းဖို႕ ရွိေနပါလား ..။
...
ခပ္အုပ္အုပ္ ေအာ္ျမည္လုိက္တဲ့ .. ညငွက္တေကာင္ရဲ႕ အသံအၾကား ..
အေတြးေရစီး ရပ္တန္႕..။
၀န္းက်င္တခုလံုးကေတာ့ ျငိမ္သက္ျမဲ ..
ေ၀့၀ဲပံ်႕လြင့္လာတဲ့ ယုဇနပန္းရနံ႕ ..
ရင္ထဲနက္နက္ေရာက္ေအာင္ ရိႈက္သြင္းလုိက္မိတယ္ ..။
ကိုယ္က်င့္တရားဆုိတာေတြ ဒီပန္းရနံ႕ေတြလုိ ..
ေမႊးျမႏုိင္ၾကမယ္ ဆုိရင္ေလ..။