အသစ္အတြက္ အသင့္ ..။

ဒီေခတ္ၾကီးမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက .. သိပ္ကုိ ျမန္ဆန္လြန္းေနတယ္ ..
ဒီေတာ့ .. က်ေနာ္တုိ႕ ေန႕စဥ္ေန႕တုိင္း .. မလဲြမေသြ ရင္ဆုိင္ေနရမွာက ..
"အေျပာင္းအလဲ" .. ဆိုတာပါပဲ ..
ေကာင္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲ .. ဒါမွမဟုတ္ .. ဆုိးတဲ့ အေျပာင္းအလဲ ..
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ .. ေျပာင္းေတာ့ ေျပာင္းလဲေနမွာ အေသအခ်ာပဲ ..
အဲ့ဒီအေကြ႕အေျပာင္းေတြက .. က်ေနာ္တို႕နဲ႕လည္း အျမဲတမ္း ပတ္သက္ေနတတ္တယ္ ..
တိုက္ရုိက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ .. သြယ္၀ုိက္ျပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ..
ဒီေတာ့ .. "အေျပာင္းအလဲ" ဆိုတာကို .. က်ေနာ္တို႕ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခုအျဖစ္ ..
လက္ခံက်င့္သံုးတတ္ရမယ့္ ကာလမ်ိဳးမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ..
သတိထားကုိ ထားရေတာ့မယ့္ .. အခ်ိန္အခါမ်ိဳး ျဖစ္ေနျပီ ..
သတိထားရမယ္ဆိုတာ .. "အေျပာင္းအလဲ" ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ..
အေျခအေန အသစ္ေတြ ..
အသုိင္းအ၀ိုင္း အသစ္ေတြ ..
နညး္စနစ္ အသစ္ေတြ ..
အခက္အခဲ အသစ္ေတြ ..
ထုိးႏွက္ခ်က္ အသစ္ေတြ ..
အသစ္ေတြေပါ့ဗ်ာ ... ကုိယ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ဖူးေပမယ့္ ..
လက္မခံလို႕မရမယ့္ အမွန္တရားေတြအတြက္ေပါ့ .. .. ..
က်ေနာ္တို႕ သတိရွိရပါမယ္ ..
ျပင္ဆင္တတ္ရပါမယ္ ..
ဆင္ျခင္မိရပါမယ္ ..
သင္ခန္းစာယူၾကည့္ရပါမယ္ ..

အဲ့ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ .. အရာရာက ေျပာင္းလဲ လည္ပတ္ေနတယ္ ..
အဲ့ဒီအထဲမွာ .. မေျပာင္းလဲခ်င္တဲ့ ကိုယ္ကပဲ ေက်ာက္ျဖစ္ျပီး က်န္ရစ္ခဲ့မွာပါ ..
ေက်ာက္ျဖစ္တယ္ ဆုိကတည္းက .. အေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး ..
အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တခုမွာ .. သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ တြန္းဖဲ့တုိက္စားမႈကုိ ခံရျပီး ..
ကမၻာေလာကၾကီးကေန .. ရံႈးထြက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရတာပါပဲ ..
ဒီေတာ့ ..
အရံႈးသမား မျဖစ္ရေအာင္ ..
က်န္ရစ္တဲ့သူ မျဖစ္ရေအာင္ ..
ေပ်ာက္ကြယ္သြားသူ မျဖစ္ရေအာင္ ..
ကမၻာေလာကၾကီးရဲ႕ ေမာင္းႏွင္အားေတြနဲ႕ ..
အျမဲတမ္း လုိက္ေလ်ာညီေထြ လည္ပတ္ေနႏုိင္သူျဖစ္ရေအာင္ ..
က်ေနာ္တို႕ကုိယ္ က်ေနာ္တို႕ အေကာင္းဆံုး .. ျပင္ဆင္ .. ဆင္ျခင္ထားရမယ္လို႕ ထင္မိပါတယ္ ..
စိတ္ဓာတ္ေတြကို ဆန္းစစ္ပါ .. ျပင္ဆင္ပါ .. ခံႏုိင္ရည္ေတြ ေမြးျမဴပါ ..
"အေျပာင္းအလဲ" ဆိုတာကသာ အျမဲတမ္းအတြက္ .. အမွန္တရားျဖစ္တာမို႕ ..
က်ေနာ္ ယံုၾကည္တာကေတာ့ ..
"စကၠန္႕တုိင္းဟာ .. ေန႕သစ္ .. လသစ္ .. ႏွစ္သစ္ေတြပါပဲ .."
မတည္ျငိမ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ..
စကၠန္႕အသစ္ေတြတုိင္းမွာ တည္ျငိမ္ေအာင္ ျပန္တည္ေဆာက္ယူပါ ..
မရင့္က်က္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကိုလည္း ..
စကၠန္႕တုိင္းမွာ ရင့္က်က္မႈေတြ အားေကာင္းလာေအာင္ ေမြးျမဴထိန္းေၾကာင္းပါ ..
(ေနာက္ႏွစ္ တႏွစ္ကူးေျပာင္းေအာင္ ေစာင့္ေနစရာ မလိုပါဘူး ..)
ျပီးရင္ .. တည္ျငိမ္ ရင့္က်က္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ အသစ္ေတြနဲ႕ ..
လက္ေတြ႕သိပ္က်တဲ့ .. စကၠန္႕အသစ္ေတြကုိ .. အင္အားအသစ္ေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္လိုက္ၾကပါ ..
ဘ၀ေတြ သိပ္ကို ေနေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလာမယ္ ဆိုတာ ..
အေတြးနဲ႕တင္ .. ပံုေဖာ္ၾကည့္လို႕ ရေနပါတယ္ ..
အားလံုးပဲ .. ေပ်ာ္ရႊင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ နံနက္ခင္းအသစ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစ ..။

... 99 ...
၃၁ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၈။

အသစ္ ..။

ႏွစ္ေဟာင္းေရ .. ေနခဲ့ေတာ့တဲ့ ..
အျဖစ္ေဟာင္းေတြေရာ ..
ငါတို႕နဲ႕.. လိုက္ခဲ့မွာလား ..

ႏွစ္သစ္ေတာ့ ..
အျဖစ္ေတြ .. သစ္လာမယ္ထင္လို႕လား ..
ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ .. မသစ္ခ်င္သေရြ႕ေတာ့ ..
ႏွစ္သစ္လည္း .. အျဖစ္ညစ္ထဲမွာပဲ ..
ေဟာင္းႏြမ္း .. က်န္ရစ္ေနအံုးမွာ ..

ၾကားလား .. !!
ျမက္ရိုင္းအုပ္ေတြက ..
လူယဥ္ေက်းေတြ အေၾကာင္း ..
ေစာင္းေျမာင္း .. ရယ္ေမာေနေလရဲ႕ .. ။

... 99 ...
၂၉ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၈။

ရိုးနာ ..။

အျပံဳးေတြက အတု ..
ႏွလံုးသားေတြက အတု ..
ရပ္၀န္းေတြက အတု ..
ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက အတု ..
ယံုၾကည္ခ်က္ေတြက အတု ..
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက အတု ..
ကမ္းလက္ေတြက အတု ..
က်ား .. အတု ..
မ .. အတု ..
ရင္ခုန္သံေတြလည္း အတု ..
ရိုင္းပင္းမႈေတြက အတု ..
ေပးဆပ္တယ္ဆုိတာ အတု ..
ေမတၱာတရားေတြက အတု ..
သစၥာေတြလည္း အတု ..
အေရာင္ေတြက အတု ..
ေဘာင္ေတြလည္း အတု ..
..
.
ရိုးသားရင္ .. ေပ်ာ္ရႊင္ရသတဲ့ ..
(သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတာေတာ့ ..)
ရုိးသားမႈ .. အတုေတြၾကားမွာ ..
သူရုိးသားတိုင္း ..
ရင္နာရသတဲ့ .. ။

... 99 ...
၁၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၈။

အေရး ..။

ဘာတဲ့ ..
လူ႕ .. အခြင့္ .. အေရး ..
..
.
နားထဲကိုလား ..
မ၀င္ပါဘူးဗ်ာ ..
နား၀မွာတင္ .. ကန္႕လန္႕ၾကီး .. ။

ရင္ထဲနက္နက္ .. ၀င္ဖို႕လား ..
ပုိခက္ေနသေပါ့ ..
ႏွလံုးသားက .. လက္ခံဖုိ႕ဆိုတာ ..
လက္ေတြ႕က်က် .. လိုသကိုးဗ် .. ။

ခုေတာ့ ..
ၾကားမိတိုင္း ..
ႏွလံုးသားေတြ .. ဒဏ္သင့္ ..
ကမ္းမိသမွ် ..
အဆိပ္ေတြပဲ .. ျဖစ္ခဲ့သမို႕ ..
ေနပါေတာ့ဗ်ာ .. (ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ) .. ။

တခ်ိဳ႕ရဲ႕ .. အခြင့္ေတြ ..
အားလံုးရဲ႕ .. အေရးအတြက္ ..
ရည္ရြယ္မယ့္ .. တေန႕ေတာ့ ..
ဒဏ္ေတြ ကြယ္ .. အဆိပ္ေတြ ျပယ္
လူစင္စစ္ အျဖစ္ .. ရပ္တည္ႏိုင္လိမ့္မယ္ .. ။

... 99 ...
၁၀ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၈။

အတိတ္ခ်ိဳ တခြက္ ..။

ခပ္ေအးေအးပဲ .. ေရာက္လာတဲ့ ..
ဒီဇင္ဘာေရ ..
ခပ္ေဆြးေဆြးေတြချမာ.. မင္းေၾကာင့္
ပုိငိုင္ေငး ေနရပါေရာလား ..
..

မႈန္မိႈင္းမိႈင္း .. ဒီဇင္ဘာထဲ ..
(က်ေနာ္ကေတာ့ ..)
ထံုထိုင္းထုိင္း .. အေတြးေတြ ..
ဆြဲလြဲ ေပြ႕ပုိက္လုိ႕ ..
အတိတ္ထဲမွာ .. ဒီဇင္ဘာကို
ျပန္တူးဆြ ..
ျဖဴလြလြ .. မနက္ခင္းတခ်ိဳ႕ရယ္
ေႏြးေထြးဆဲ .. တဲြလက္ကေလးေတြရယ္
ေလေျပထဲက .. ညင္းဖြဖြ ဂီတသံစဥ္ေလးရယ္
ျမတ္ႏိုးဆဲ .. ခ်ိဳေပါ့က်တခြက္ရယ္
ေၾသာ္ .. ဖဲြ႕တည္ေနဆဲ
ဒီဇင္ဘာရဲ႕ .. အတိတ္ေတြပါကြယ္
...
..
.
ခ်ိဳျမိန္ခဲ့ဖူးတယ္ ..
(သို႕ေသာ္ ..)
ေပါ့ဆခဲ့မိလို႕ .. က်ေပ်ာက္သြားခဲ့ရတဲ့
ခ်ိဳေပါ့က် .. အတိတ္တခြက္
ခုလို ..
ဒီဇင္ဘာ .. မနက္ခင္းတခုမွာ
မက္မက္စက္စက္ ..
ျပန္ေသာက္ခ်င္ေနမိေတာ့တယ္ ..။

... 99 ...
၄ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၈။

ႏွင္းညေန ..။

မီးခိုးေရာင္ခ်ည့္ .. ရစ္သုိင္းခံေနရတဲ့ ..
ကာလရွည္ၾကာ .. ညေနခင္းႏုႏု ..
ေျပာင္းလဲျခင္းအမႈနဲ႕ .. ေတြ႕ေတာ့မွာလား ..
..
.
မီးခိုးမွာ အျဖဴသုိင္း ..
ျမဴဆိုင္းဆိုင္းေတြ .. ေႏွာင္ဖဲြ႕ ..
ျမင္ကြင္းတိုင္း .. လြမ္းေမာက်န္လွ်က္ ..
..
.
လြမ္းရတာေတြ .. ေမာရတာေတြ ..
တုတ္လုိက္ .. ေႏွာင္လုိက္ ..
ရစ္လိုက္ .. ပတ္လိုက္ ..
ထက္ထက္ .. ရွရွ ..
မီးခိုးမွာ .. အနီရင့္ေပါင္းျပီး ..
အေသြးေတြ .. စုိးမိုးတယ္ ..
..
.
ႏွင္းကန္႕လန္႕ကာ .. နင္းျဖတ္သြားတဲ့ ခဏ ..
ညိဳေမွာင္ေမွာင္အရိပ္ ..
အေသြးဆီ ဖိတ္စင္ေလတယ္ ..
ဆညး္ဆာေရ ..
မင့္အလြန္ .. ဟုိတဖက္မွာ ..
အနက္ရင့္ေတြ အုပ္စုိးတဲ့ ..
ႏွင္း.. ညေနေတြ .. တဲ့ကြယ္ ..။

... 99 ...
၂၁ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၉။

ပန္းေႏြဦး ..။

အလြမ္း သီခ်င္းေတြခ်ည္း ..
ဆိုျငီးျပ မေနပါနဲ႕ေတာ့ ..
ပန္းခင္းတဲ့ .. လမ္းကေလးအေၾကာင္းလည္း ..
(တေခါက္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ..)
လိုလိုခ်င္ခ်င္ .. နားဆင္ခ်င္ေသးတယ္ ..
...
..
.
ပံ်လႊားေလး တေကာင္နဲ႕ေတာ့ ..
ေႏြဦးေတြကုိ ဖန္တီးႏုိင္စြမ္း မရွိေသးပါဘူးေလ ..
တေန႕ေန႕ေပါ့ ..
ပ်ံလႊားေတြ အုပ္စုလိုက္ ..
ဖဲြ႕တည္ပ်ံသန္းခြင့္ ၾကံဳခဲ့ရင္ေတာ့ ..
ဒီေႏြဦးကုိ ..
ဖီးနစ္ေတြအျဖစ္နဲ႕ ၾကိဳဆုိလိုက္ၾကမယ္ ..။

... 99 ...
၁၉ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၈။

ရွင္သန္ဆဲ ျမဴလႊာ ..။

ရွင္သန္ျခင္း .. .. ..
ျပန္မေတြးခ်င္တဲ့ .. အတိတ္ေတြၾကား..
ျပန္မေတြးရဲတဲ့ .. အတိတ္ေတြမ်ား ..
ျပန္မေတြးႏုိင္ေတာ့တဲ့ .. အတိတ္ေတြနဲ႕ျခား .. ထားလို႕ ..
..
.
ခပ္ရင့္ရင့္ေတြး ..
အတိတ္ဆိုတာ .. ရဲတယ္ ..
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြး ..
အတိတ္ဆိုတာ .. နက္တယ္ ..
ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတြး ..
အတိတ္ဆိုတာ .. စိမ္းတယ္ ..
ႏွစ္ႏွစ္ကာကာေတြး ..
အတိတ္ဆိုတာ .. ၀ါတယ္ ..
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေတြး ..
အတိတ္ဆိုတာ .. ျပာတယ္ ..
သန္႕သန္႕စင္စင္ေတြး ..
အတိတ္ဆိုတာ .. အျဖဴထည္ ..
ေနာက္ပီး ..
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြး ..
အတိတ္ဆိုတာ .. တကယ္ေတာ့ ..
ျမဴမႈန္ေတြပါပဲ ..
.
..
ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ .. မဟုတ္တာေတာင္ ..
ရိုးရိုးသားသား အခ်င္းမ်ားျပီး ..
ေရွာ့ေရွာ့ေပါ့ေပါ့ေလး .. စဥ္းစား ..
အတိတ္ေတြ .. ရွင္ေနပါေစ ..
အလဲြလဲြ အမွားမွားနဲ႕ ..
ရင့္သန္မလာေစဖို႕ေတာ့ .. ျပဳျပင္ယူေပါ့ .. ။

... 99 ...
၃ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၈။

ၾကယ္စင္ ည ..။

.. ည ..
အရာရာ အတြက္
ဆိတ္ျငိမ္လြန္းတဲ့ .. ကာလ
အနက္ေရာင္ .. အႏုအရင့္ေတြ
ခင္းက်င္းထားတဲ့
ဒီ ညလႊာရံုထဲ ..
င့ါ .. ႏွလံုးသားတခုလံုး
အသံုး မျပဳႏုိင္ေအာင္ကုိ ..
.. ျပဳတ္ ..
..
.
က်
..
.

တကယ့္ကုိ ..
သာသာ မြမြေလးပါပဲ ..
အျပစ္ မဆုိသာေပမယ့္..
ဒီရင္ထဲ က်န္ရစ္သမွ်က ..
ဟာတာတာ .. ေျဖစရာမရွိတဲ့ ..
ေနေလာင္လုိက္ .. မိုးေမွာင္မိုက္ ..
အူေၾကာင္ေၾကာင္
ကမၻာၾကီး လိုေပါ့ ..
.
..
.
.. ဟုိမွာ ..
ၾကယ္စင္ေတြ .. ခင္းထားတဲ့လမ္း
[ကမၻာပတ္ လမ္းထဲေတာ့ ေရာက္ေနျပီ ..]
ေအးခ်မ္းမႈေတြနဲ႕ ..
ေစာင့္ၾကိဳေနလိမ့္မယ္ (ထင္ရဲ႕ ..)
ငါ့ .. ၾကယ္တံခြန္ေလးေရ
အေစာဆံုး .. ျပန္ဆံုခြင့္
ရပါရေစ .. ။

... 99 ...
၃၁ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၈။

ေလာက အလိုက် ..။

ဒီ၀ရန္တာေလးရဲ႕ ..
ဟုိတဖက္ လြင္ျပင္လွ်ိဳထဲ ..
ျမက္ရုိင္းပင္ .. ရွည္ေျမာေျမာေတြ ..
အံု႕အံုဆိုင္းဆုိင္းနဲ႕ .. စုဖဲြ႕ေနၾကေပါ့ ..
ျမင္ကြင္းေလးေရ ..
တကယ့္ကုိ .. မယဥ္မရိုင္းပါပဲ ..
ေလရူးေတြ .. က်ီစယ္ ကလူၾကေတာ့ ..
ျမက္ရုိင္းပင္ .. အလိုတူတုိင္း ..
[ရွင္သန္ျခင္း အေျခခံအတြက္ ..]
ယိမ္းပါး ကခုန္ေနၾက .. .. ..။

ဒီ၀ရန္တာေလးရဲ႕ ..
ဟုိတဖက္ လြင္ျပင္လွ်ိဳထဲ ..
ထီးတည္းေသာ အရိပ္အိုေတြ ..
အံု႕မိႈင္း ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေပမယ့္ ..
ငွက္တေသာင္းမက .. နားေစခဲ့ဖူးသတဲ့ ..
ျမင္ကြင္းေလးေရ ..
တကယ့္ကို .. ေသာမနသပါပဲ ..
ေလရုိင္းေတြ .. အဆင္ျခင္မဲ့ေလေတာ့ ..
[ရွင္သန္ျခင္း အေျခခံကုိ မငဲ့ကြက္ ..
ဒီေတာ့လည္း .. .. .. .. ]
အတံုးအရုန္းနဲ႕ .. လဲျပိဳရွာၾက .. .. ..။

ေလာကရဲ႕ သေဘာအလိုအရ ..
ျမက္ရုိင္းပင္ထံုးပဲ .. ႏွလံုးမူသင့္ေရာ့သလား ..။

ဒီ၀ရန္တာေလးရဲ႕ .. ဟိုတဖက္ လြင္ျပင္လွ်ိဳထဲ ..
ဟုိဒီ ပ်ံ၀ဲ .. ပ်ံလႊားငွက္ေလးေတြ ..
ခရီး ဘယ္မ်ား .. ဆက္ၾကမလဲကြယ္ ..
ေအာ္စကာ၀ုိင္းလ္ရဲ႕ “မင္းသားေလး” ဆီ ..
တခါတေခါက္ ျဖစ္ျဖစ္ .. ၀င္ေပးခဲ့ၾကပါ ..
အျပန္ခရီးမွာ .. မင္းသားေလးရဲ႕ ႏွလံုးသား ..
ေကာင္းကင္ တမန္ေတာ္ထံပါးက ..
မျဖစ္မေန .. လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ပါ ..
ဒီကမၻာေျမ .. ေနရာအႏွံ႕ ..
သူ႕ႏွလံုးသားရဲ႕ အႏွစ္သာရေတြ ..
ရက္ရက္ေရာေရာ .. ျဖန္႕ျဖဴးလုိက္ခ်င္လို႕ပါ .. .. ..။

ဟုိးးတဖက္ .. လြင္ျပင္လွ်ိဳအဆံုးရဲ႕ ..
စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ ..
ေကာင္းကင္မိုးထက္မွာေတာ့ ..
တိမ္ေရာင္စံုေတြ ..
မင္းေရး .. မင္းေသြး .. ၾကြယ္ေနၾက ..
အလုိ ..!
ၾကည့္ျမင္ရာမွာ ..
နဂါးစက္ေတြခ်ည္းပါလား ကြယ္ရို႕ .. .. ..။

… 99 …
၂၅ ေအာက္တုိဘာ ၂၀၀၈။

လေရာင္ ..။

ျပည့္သြားျပန္တဲ့ .. လ ..
ဒီေန႕ည .. ေတြ႕ကုိ ေတြ႕ရအံုးမယ္ ..

အင္းး .. မႈန္ေ၀ရီ၀ါးနဲ႕ ..
အရင္လို မပီျပင္တုန္းပဲေနမွာပါ ..

ညတုန္းကေတာ့ ..
ျပဴလက္စ လေရးေရး ..
တိမ္ေထြးေထြးေတြၾကား ..
ခပ္ေမွးေမွး အိပ္ေမာက်ေနပံုမ်ား ..
တကယ့္ကုိ .. အက်အနပါလား ..
...
..
.
တေလာကလံုး ..
ငံ့လင့္လို႕ .. ေကာင္းေနၾကတုန္း ..
မပီျပင္တဲ့ .. စုတ္ခ်က္ေတြနဲ႕ေတာ့ ..
ကမၻာေျမရဲ႕ အနာတရေတြကို .. မႏုိးၾကြေစနဲ႕ေပါ့ ..
ၾကည္လင္တဲ့ .. ေရာင္ျခည္မွ်င္ေတြနဲ႕ပဲ ..
သာယာေစမယ့္ .. ယံုၾကည္ျခင္းေတြ ..
ခင္းျဖန္႕ .. ရုန္းထပါေစကြယ္ ..။

... 99 ...
သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေန႕။

သံသရာ ..။

အင္တာေနရွင္နယ္က ..

ရုရွဆုိတာကို ရႈံ႕ခ်တယ္ ..

တရုတ္ကို ေ၀ဖန္တယ္ ..

အာဆီယမ္ကို အျပစ္တင္တယ္ ..

နအဖကို ေစာင့္ၾကည့္ျမဲ ေစာင့္ၾကည့္ ..

တုိက္တြန္းျမဲ .. တိုက္တြန္းတယ္ .. ။

ကမၻာအ၀ွမ္းက ...

အက္တီဗစ္ အဖဲြ႕ေတြ ..

ဟ်ဴးမန္းရိုက္ အဖဲြ႕ေတြက ..

ကိုဖုန္းေမာ္ေန႕အတြက္ ေၾကညာစာတမ္းနဲ႕ ..

နာဂစ္အတြက္ ၀မ္းနည္းမွတ္တမ္းနဲ႕ ..

အာဇာနည္ေတြအတြက္ အမွတ္ယျခင္းေတြနဲ႕ ..

ရွစ္ေလးလံုးအတြက္ ဆုေတာင္းပြဲေတြနဲ႕ ..

ခု ... စက္တင္ဘာအတြက္လည္း ... ... ... ။

ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတိုင္း ..

ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္သူေတြကို ..

ထပ္ျပီး ျပစ္တင္ ဆဲေရးျဖစ္တယ္ ..။

၀မ္းနည္း မွတ္တမ္းေတြ ..

ေၾကညာ စာတမ္းေတြ လြင့္ပ်ံလာတိုင္း ..

၀မ္းနည္းျခင္း မွတ္တိုင္ကေန

ေရွ႕ဆက္ မသြားႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ကို ...

ပုိျပီး ၀မ္းနည္းမိတယ္ .. ။

ေၾသာ္ ... ... ...

ဆယ့္ .. ႏွစ္ .. လ ... ရာ .. သီ .. ေတြ ..

ျပစ္တင္ .. ေ၀ဖန္ .. ရံႈခ် ..

ဖိအားေပး .. တုိက္တြန္း .. ေတာင္းဆိုရင္းနဲ႕ပဲ ..

မေက်ညက္ေသးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြအတြက္ ..

ေပးအပ္လာမယ့္ .. ေနာက္ထပ္ ပံုစံအသစ္ေတြကို ..

ၾကိဳဆိုရင္း .. .. ..

အင္းးးး ...

ဆက္ျပီး ... ... ... အဓြန္႕ရွည္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ ..။

... 99 ...

၁၇ စက္တင္ဘာ၂၀၀၈။

“သင္ခန္းစာ တစ္ခုကို .. မေက်ညက္မခ်င္း .. အဲဒီ့ သင္ခန္းစာကိုပဲ .. ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထပ္ျပီး .. ၾကံဳေတြ ႔ ရလိမ့္မယ္” [Cherie Carter-Scott]

အထက္ပါ စာတမ္းကုိ ေကာင္းကင္ကုိ ဘေလာ့မွ ကူးယူပါသည္။

ငါတို႕ အတူတူ ..။

ညီမေလးေရ ...
ပူေလာင္မႈေတြ .. လႊတ္ခ်ခဲ့ကြယ္ ..။
ဘ၀မွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တာေတြဆီ ..
အခ်ိန္ေတြ မလြန္ခင္ ..
လြင့္ပါးၾကည့္ၾကရေအာင္ ..။
ေႏွာင္ၾကိဳးကင္းတဲ့ .. 
လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးျခင္းေတြသာ ..
ရင္နဲ႕အတူ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ပါ ..။

ေဟာဟို .. အေရွ႕ဘက္ေကာင္းကင္ကေန ..
ေရႊရည္ေတြ ပက္ျဖန္းေပးေနက် .. ေနလံုးနီနီကို 
ငါတို႕အတူတူ .. ႏႈတ္မဆက္မိခဲ့ေသးဘူး ..။

မနက္ခင္းတိုင္းမွာ ငွက္မ်ိဳးေပါင္းစံု ..
သံရႊင္ၾကည္ျမ ခ်ိဳေတးဖြဖြ .. သီေၾကြးေနၾကရဲ႕ ..
ငါတို႕အတူတူ .. နားမဆင္မိခဲ့ေသးဘူး ..။

ေႏြလည္ ေနခင္းေတြရဲ႕ .. ေလေျပရူးမွာ 
အေရာင္စံုစံု သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြ .. 
ခုန္ေပါက္ ရယ္ေမာေနၾကတယ္ ..  
သူတို႕နဲ႕အတူတူ .. ငါတို႕ မရယ္မိခဲ့ေသးဘူး ..။

ေဆာင္းမနက္ခင္းမွာ .. 
တဲြခိုေနတတ္တဲ့ ေငြေရာင္ ႏွင္းစက္ေတြ
ဘယ္ေလာက္လန္းဆန္း ၾကည္ႏူးေစလဲဆိုတာ ..
ငါတို႕အတူတူ .. သတိမထားမိခဲ့ေသးဘူး ..။

ခပ္ဖြဖြ .. ခပ္ဖြဲဖဲြနဲ႕ .. တစိမ့္စိမ့္ ..
သ႑ာန္စံုေအာင္ ရြာတတ္တဲ့ ..မိုးေရစက္ေတြမွာ ..
ေအးျမျခင္းရဲ႕ ဂီတသံစဥ္ေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနပါလား ဆုိတာ ..
အတူတူတုန္းက .. ငါတို႕ အာရုံေတြ မညွိမိခဲ့ေသးဘူး ..။

ရာသီၾကည္လင္တဲ့ .. ညေနခင္းေတြမွာ ..
တိမ္ေကာက္ေၾကာင္းေတြ ဆဲြဖို႕ ..
ငါတို႕အတူတူ .. 
ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့မၾကည့္မိခဲ့ေသးဘူး ..။

မိုးေရစိုစုိနဲ႕ .. စိမ္းလန္းေနတတ္တဲ့ .. 
ေကာင္းကင္ျပာေအာက္က .. ျမက္ခင္းျပင္ရိုင္းရိုင္းေတြ .. 
ေလေျပအေႏွာ့မွာ .. လႈပ္ရွား ကခုန္ေနၾကတာကို ..
ငါတို႕အတူတူ .. သြားမၾကည့္မိခဲ့ေသးဘူး ..။

ပန္းအေၾကြဆိုေပမယ့္ .. 
ညီမေလးကို လန္းရႊင္ေစတဲ့ ..
ေမႊးျမျမ .. ခေရပန္းေလးေတြ .. 
ေကာက္ယူ .. သီကံုးေပးဖို႕ ..
ဟုိးအရင္ .. ငါတို႕အတူတူတုန္းက ..
ပ်က္ကြက္မိခဲ့ဘူးတယ္ ..။

ဟိုမွာ .. က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ ေ၀ဟင္ျပင္ထဲ ..
ထင္ရာစုိင္း ပ်ံသန္းေနတဲ့ .. ပ်ံလႊားငွက္ေတြ ..
သူတို႕ဦးတည္ရာ ဘယ္ကိုဆိုတာ ..
ငါတို႕အတူတူ .. မေဆြးေႏြးမိခဲ့ေသးဘူး ..။

ေလျပည္ေလညင္းေတြ တုိက္ခတ္ေနတဲ့
သာသာယာယာ ေန႕မ်ိဳးေတြဆုိ .. ေကာင္းကင္ျမင့္ျမင့္ဆီကို
စကၠဴစြန္ အေရာင္စံုေတြ .. လႊတ္တင္၀ဲပ်ံလို႕ ..
ငါတို႕အတူတူ .. လိုက္ပါ ၾကည္ႏူးခဲ့ဖို႕ သတိမထားမိခဲ့ဘူး ..။

ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ .. မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္တနး္ၾကီးေတြ ..
မိုးထိေအာင္ ထိုးခဲြလို႕ .. 
တိမ္ျဖဴအုပ္ေတြ ၾကားမွာ ခန္႕ထည္ေနပံုမ်ား ..
ဒီေတာင္တန္းေတြေပၚကေန .. 
ငါတို႕အတူတူ တိမ္ေတြကို ဖမ္းဆုပ္မၾကည့္မိခဲ့ေသးဘူး .. ။

၀ါေရႊေရာင္ .. သဲေသာင္စပ္မွာ ထိုင္လို႕ .. 
ၾကည္ျပာျပာ ပင္လယ္ေရတန္းအဆံုး ..
ခပ္လွမ္းလွမ္းက မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းဆီ ..
ငုပ္လွ်ိဳးတိမ္ျမဳပ္သြားတတ္တဲ့ .. 
ပုစြန္ဆီေရာင္ .. ေနလံုးၾကီးကို ..
လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ၾကည့္ဖို႕ ..
ငါတို႕အတူတူ .. ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေသးတယ္ ..။

ျမက္ခင္းျပင္ျပန္႕ျပန္႕ေပၚ .. လွဲေလ်ာင္းလို႕ ..
ဟုိးးးးးအေ၀းၾကီးက .. နဂါးေငြ႕တန္းဆီမွာ ..
ၾကယ္ေရာင္စံုေတြ လင္းလက္ေနတာကို ..
ငါတို႕အတူတူ .. မေရတြက္မိခဲ့ေသးဘူး ..။

မိုးမရြာတတ္တဲ့ .. လျပည့္ညမ်ိဳး ..
ေကာင္းကင္မွာ .. ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ .. 
မီးအိမ္ျဖဴျဖဴ ၀ိုင္း၀ိုင္းၾကီးကို .. ေမာ့ၾကည့္မိဖို႕ ..
ငါတို႕အတူတူ .. ရွိေနတုန္းက .. 
ေယာင္လို႕ေတာင္ မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူးေနာ္ ..။

ေျပာေနရင္းေတာင္ .. သဘာ၀တရားေတြ .. 
ငါတို႕နားကေန .. ျဖတ္ေျပး ေပ်ာက္ကြယ္ေနကုန္ျပီ ..
ျမန္ျမန္လာ .. ညီမေလးေရ .. 
သဘာ၀တရားရဲ႕ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြကို ခံယူလုိ႕ ..
သဘာ၀တရားရဲ႕ ရင့္က်က္မႈေတြကို သင္ယူဖို႕ ..
သဘာ၀တရားက ေပးအပ္သမွ်ေတြအတြက္ ..
ဒီတခါေတာ့ ေနာက္မက်ရေအာင္ .. 
ငါတို႕ရဲ႕ အာရံုေတြကို ဖြင့္ ..
ခံစားခ်က္ေတြကို ရြက္လႊင့္လုိ႕ ..
အျပစ္ကင္းတဲ့ သဘာ၀ၾကီးဆီ..
ငါတုိ႕အတူတူ .. တခါေလာက္ေတာ့
ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း နစ္ျမဳပ္ၾကည့္လုိက္စမ္းရေအာင္ကြာ ..။

... 99 ..
၁ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၈။

အနီေရာင္ ရက္စဲြ ..။

တခ်ိန္တုန္းက ..
.
..
ၾသဂုတ္ ...
နကၡတ္လီယုိ ဦးေဆာင္မႈမွာ ..
ရဲရင့္ျခင္းေတြနဲ႕ .. လွ်ပ္လွ်ပ္ေတာက္ေနခဲ့ ..။
.
..
စက္တင္ဘာ ...
သန္႕စင္ ပ်ိဳျမစ္တဲ့ .. အသိတရားေတြနဲ႕ ..
ရိုးသားျခင္း နကၡတ္ေတြကို .. ႏုိးၾကား ရုန္းထေစခဲ့ ..။
..
.
ျငိမ္းေအးျခင္း ေမတၱာေတြ ..
ျပန္႕ျပဴး ပြားမ်ားေနတဲ့ ..
ဒီလို .. တခါတုန္းက .. ၀ါတြင္းကာလမ်ိဳး ..
အပူေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ..
အနီေရာင္ မုိးေတြ .. အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္ ..
ပြက္ပြက္ ဆူေနေအာင္ကို ရြာခ်ေနခဲ့ ..။

.
..
ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေတာ့ ..
..
.
တိုးသြားလုိက္ .. က်ယ္လာလိုက္နဲ႕ ..
အဆက္မျပတ္ ပ်႕ံႏွံ႕ေနဆဲ .. ရိႈက္သံေတြ ..
အာရံုရဲ႕ သတိ ထားမိသမွ်ေတာ့ ..
ျပကၡဒိန္ ေန႕ရက္ေတြေရ ..
အက်ည္းတန္ ရက္စြဲေတြနဲ႕ ..
ျပည့္ႏွက္ ေနပါေရာ႕လား ..။

... 99 ...
၆ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၈။

စပ္စုပါ ..။

အေဖ : “မင္း စပ္စပ္စုစုေတြ သိပ္မလုပ္နဲ႕ေနာ္ ..”

အေမ : “သား .. ကိုယ္နဲ႕ မဆုိင္ တာေတြ မစပ္စုနဲ႕ .. ခပ္ေ၀း ေ၀းေန ..”

ဆရာမ : “ဒီကေလး .. ေတာ္ေတာ္ အေမး အျမန္း ထူပါလား .. သင္ခန္း စာနဲ႕ မဆိုင္တာ မေျပာ နဲ႕အံုး ..”

…

..

.

မွတ္မိ သေလာက္ .. က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က သိပ္ကုိ စပ္စပ္ စုစု ႏုိင္ခဲ့ဖူး ပါတယ္ ..။ ကေလး ဆိုေတာ့ လည္း သိၾကတဲ့ အတိုင္း ပဲ ေပါ့ဗ်ာ ..။ အသစ္ အဆန္းေလး မျမင္ လုိက္နဲ႕ .. “ဒါက ဘာလဲ .. ဒါကုိ ဘယ္လို လုပ္ တာလဲ .. ဟုိလို လုပ္လို႕ မရ ဘူးလား .. ဒီလုိ လုပ္ၾကည့္ လုိက္ရ မလား ..” ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာ ရံု မကဘူး .. စမ္းသတ္ဖုိ႕ လက္ကပါ အလုိလို ေရာက္ ျပီး သား ..။ ဒီေတာ့ .. အုပ္ထိန္း သူေတြ ချမာ .. က်ေနာ္ စပ္စု သမွ်ကုိ စိတ္ညစ္ ၾကတာ ေပါ့ဗ်ာ ..။ စိတ္ညစ္ တယ္ ဆုိတာက က်ေနာ့္ ဦးေႏွာက္ ေသးေသး ေလးနဲ႕ ေပါက္တီး ေပါက္ရွာ စဥ္းစား မိတာ ေတြကို ေမးလို႕ ..။ ဒီေတာ့ သူတို႕လည္း အားလံုးေတာ့ ဘယ္ ေျပာျပ ႏုိင္ပါ့မလဲ .. သူတို႕ သိသ ေလာက္ေပါ့ ..။ ေနာက္ျပီး .. လူၾကီး ေတြ ဆုိတာက လူမႈေရး .. စီးပြား ေရး .. က်န္းမာ ေရး .. ႏုိင္င ံေရးေတြ ေၾကာင့္ .. သူတုိ႕ စိတ္ေတြမွာ အျမဲ အံု႕မိႈင္း ေနတတ္ တာကိုး ..။

က်ေနာ္ ေမးမိတာ ရာသီ မေကာင္း ခ်ိန္ ဆုိရင္ ေတာ့ .. က်ေနာ္ လုိခ်င္တဲ့ အေျဖ ရဖို႕ ေနေန .. အဆူ မခံ ရရင္ ေတာင္ ကံေကာင္းေပါ့ ..။ တခါတေလ လည္း .. သူတို႕ မသိ တာေတြ ကို ဆက္ မေမး ႏိုင္ေအာင္ .. လူၾကီး အာဏာနဲ႕ ခပ္တည္ တည္ ေအာ္ ေငါက္ တတ္ပါ ေသးတယ္ ..။ အင္း .. လူၾကီး ေတြ ဆုိေတာ့ လည္း ဗ်ာ ..။

ကေလးေတြ စပ္စု ၾကပါတယ္ ..။ ဘာလို႕ လည္း ဆုိေတာ့ .. ဦးေႏွာက္ ေတြ စတင္ ဖြံ႕ျဖိဳး လာတာ ေၾကာင့္ ပါ ..။ ဖြ႕ံျဖိဳး လာတဲ့ ဦးေႏွာက္ ေလးေတြ ဟာ သိခ်င္ .. တတ္ခ်င္ .. စူးစမ္း ခ်င္ စိတ္ေလး ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ ေနတတ္ ပါတယ္ ..။ အဲဒီ စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ေလး ေတြရဲ႕ တြန္းပို႕ မႈေၾကာင့္ ထူးဆန္း မႈေတြ ျပည့္ႏွက္ ေနတဲ့ .. သူစိမ္း ဆန္ဆန္ ေလာက ၾကီးကို ေမးခြန္း ေတြ ထုတ္ခ်င္ လာတယ္ ..။ ဒီ့ထက္ ပိုျပီးေတာ့ .. ကိုယ္ ပုိင္ ဖန္တီး မႈေတြ ကမၻာ ေလာကၾကီး ထဲ ပစ္ခ် ထည့္သြင္း ခ်င္လာ တယ္ ..။ ဒါမွလည္း .. ဒီကမၻာၾကီးက ကုိယ္နဲ႕ နီးစပ္ ပတ္သတ္ လာတယ္လို႕ ခံစားမိတာကိုး ..။ လူသားရဲ႕ စရုိက္ လကၡဏာေတြ ျပသ ခ်င္လာ တာ မ်ိဳး ေပါ့ဗ်ာ ..။

စူးစမ္းတယ္ ..

ဆန္းစစ္တယ္ ..

ဆင္ျခင္တယ္ ..

ေ၀ဖန္တယ္ ..

သံုးသပ္တယ္ ..

အသစ္နဲ႕ အေဟာင္း ေရာစပ္တယ္ ..

ေလ့လာတယ္ ..

အဆန္းထြင္တယ္ ..

ဒါေတြ အားလံုးကလည္း .. အသက္ ၾကီးမွ .. ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ တတ္သြား သိသြား တာမ်ိဳး မဟုတ္ ဖူးေလ ..။ ကေလး ဘ၀ ကတည္းက စျပီး သိစိတ္နဲ႕ မသိစိတ္မွာ .. ေနရာယူ သိုေလွာင္ လုိ႕ ရလာတဲ့ ဖြံ႕ျဖိဳး မႈေတြ .. အေလ့ အက်င့္ မ်ိဳးေတြ ပါ..။ “အသက္ ငယ္လို႕ မစူးစမ္း ရဘူး .. မေလ့လာ ရဘူး .. မဆန္းသစ္ ရဘူး” လို႕ .. မဟုတ္ ပါဘူး .. “အသက္ ၾကီးလုိ႕ လည္း အကုန္ သိေနျပီ .. ဆန္းစစ္ စရာ မလို ေတာ့ဘူး .. စူးစမ္း တာေတြ ရပ္ပစ္ လုိက္ေတာ့ .. ေလ့လာ စရာ ကုန္ေနျပီ ..” ဆုိရင္လည္း မွားသြား မွာေပါ့ ..။ ဒီ စိတ္ အေျခ အေန ေတြဟာ .. အသက္ အရြယ္ တိုင္းမွာ ျဖစ္ေပၚ ေနေလ့ .. ျဖစ္ေပၚ ေနတတ္တာ .. သဘာ၀ပါ ..။

ပညာေရး ဆိုင္ရာ စိတ္ ပညာရွင္ ေတြက ေတာ့ .. “တုိးတက္ျခင္း ဆိုတာကိုက .. ေမြးကင္းစ ကေန ေသဆံုး တဲ့ အထိ .. အခ်ိန္ နာရီ စကၠန္႕တုိင္း ျဖစ္ေပၚ ေျပာင္းလဲ ေနတဲ့ ဖံြ႕ျဖိဳး ရွင္သန္မႈပါ ..” တဲ့ ..။ ဒီ ဖြ႕ံျဖိဳး မႈဟာ အသက္ အရြယ္ အပုိင္း အျခားတခုမွာ ရပ္တန္႕ သြားတတ္ တာမိ်ဳး မဟုတ္ပါဘူး ..တဲ့ ..။ ကမၻာေပၚက တပိုင္း တစ လြတ္လပ္ တဲ့ ႏိုင္ငံ ေတြမွာ ေတာ့ .. ဒီကိစၥကို စနစ္ တက် ေလ့လာ ျပီး .. ကေလး ေတြရဲ႕ စူးစမ္း ခ်င္စိတ္ ေတြ .. တီထြင္ ခ်င္စိတ္ ေတြကုိ ပ်ိဳး ေထာင္ ေပးၾကတယ္ .. လမ္းမွန္ ေရာက္ေအာင္ ေနရာ ခ်ေပး ၾကတယ္ ..။ တကယ္ပဲ လူ႕ ေလာက ၾကီး ေကာင္းက်ိဳး အတြက္ ဆိုရင္ ဒီလုိ အေျခခံေကာင္း ေတြ မျဖစ္ မေန လိုအပ္ ပါတယ္ ..။

“စူးစမ္း ခ်င္စိတ္ အျပည့္နဲ႕ ကေလး ေတြ ကမွ .. အနာဂတ္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ .. ေတာက္ပတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေတြပါ ..”

အဲ .. ဒါေပမယ့္ .. က်ေနာ္တို႕ ရြာက လူေတြ ကေတာ့ .. ခပ္တည္ တည္ပဲ .. ဒီလုိ စိတ္အေရာင္ ေတြ ေပၚလာ ရင္ .. “စပ္စပ္ စုစု ..” လို႕ နာမည္ဆိုး တခုကို ခပ္ ျမန္ျမန္ ပဲ ေပးလိုက္ ၾကပါတယ္ ..။ ဆက္ျပီး မစပ္စု ေအာင္လည္း အစြမ္းကုန္ တားျမစ္ ပိတ္ဆို႕ ၾကပါ ေတာ့တယ္ ..။ မိသား စု၀င္ ေတြက စျပီး .. ပတ္၀န္း က်င္ အသိုင္း အ၀ုိင္း တခုလံုးနဲ႕ က်ေနာ္ တို႕ကို အသိ ပညာ ဥာဏ္ေတြ ဖြင့္ေပး ေနတဲ့ .. ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြ အဆံုးေပါ့ဗ်ာ ..။ ဒီေတာ့လည္း .. “မစပ္စုရ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ .. စဥ္းစား ဆင္ျခင္ စိတ္ေတြေရာ .. သစ္လြင္ ဖန္တီးခ်င္ စိတ္ေတြေရာ .. စုန္းစုန္ နစ္ျမဳပ္ ကုန္တာေပါ့ ..။ ဒီလိုနဲ႕ .. အခြင့္ အေျခ အေန မေပးတဲ့ .. က်ေနာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္ တေက်ာ က အနာဂတ္ ၾကယ္ပြင့္ေတြ ချမာ ေတာ့ .. ေျဖာက္ဆိပ္ ၾကယ္ေတြအလား .. ကုိယ္ေယာင္ ကုိယ္၀ါေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ ၾကပါ ေတာ့ တယ္ ..။

က်ေနာ္တို႕ ေလးတန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက .. ဆရာမ ဖတ္ျပ ေနတဲ့ .. ကဗ်ာ ကုိစိတ္ မ၀င္ စားေတာ့ .. က်ေနာ္တို႕ .. ပန္းခ်ီ ဆဲြပါတယ္ (ကေလး ပန္းခ်ီ ေပါ့ဗ်ာ) ..။ ကဗ်ာ စာသား ေတြကို ပန္းခ်ီ အျဖစ္ ေရးျခစ္ ေျပာင္းလဲ ၾကည့္ၾက ပါတယ္ ..။ ေနာက္ေတာ့ .. ထမင္းဗူးထဲက ဟင္းလက္က်န္ ဆီေတြနဲ႕ သုတ္ ပါ တယ္ ..။ ျပီးမွ အေရာင္ ျခယ္ပါတယ္ ..။ ေနာက္ဆံုးမွာ .. ရလာတဲ့ ပန္းခ်ီေလး က က်ေနာ္တို႕ တဖဲြ႕လံုးကို စာဖတ္ ဖို႕ တြန္းအား ေပးတယ္..။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီး ထားေတာ့ ကဗ်ာ့စာသား ေတြနဲ႕ စိမ္းမေန ေတာ့ ဘူး ..။ က်ေနာ္တို႕ ကိုယ္တုိင္ပဲ အဲဒီ ကဗ်ာ ေရးသူ ေနရာမွာ ေရာက္ ေနသ လိုလုိ ဆိုေတာ့ .. စာဖတ္ ခ်င္ စိတ္ ေလးကို ႏႈိးဆြ ေပးႏုိင္ တာေပါ့ ..။ ဒါေပမယ့္ .. က်ေနာ္တုိ႕ ပန္းခ်ီကား စာရြက္ေလးကို တေယာက္ လက္ တေယာက္ ေျပာင္းျပီး ေက်နပ္ ေနၾက တုန္းမွာပဲ .. ဆရာမ ျမင္သြား ျပီး .. က်ေနာ္တို႕ တအုပ္လံုးကို စည္းကမ္း မသိတဲ့ ကေလးေတြ ဆိုျပီး .. အတန္း အျပင္မွာ ဒိုက္ထုိး ခိုင္းပါ တယ္ ..။ ဒဏ္ေပး ခံရတာ က်ေနာ္တုိ႕ အတြက္ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး ..။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမ ကိုယ္တိုင္က တပည့္ေတြရဲ႕ ဆန္းသစ္တဲ့ အေတြးေလးေတြကို နားလည္ မေပးႏိုင္တာ ကေတာ့ ၀မ္းနည္း စရာ ေကာင္းတဲ့ ထူးဆန္း မႈပါ ..။

ေနာက္တခု ၾကံဳဖူး တာက .. က်ေနာ္တုိ႕ ေျခာက္တန္းႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသား ေတြ တန္းစီ ဆႏၵ ျပၾက ပါတယ္ .. က်ေနာ္တို႕ စာသင္ခန္းနဲ႕ နီးတဲ့ လမ္းမၾကီး ေပၚကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားၾကေတာ့ .. ထံုးစံ အတိုင္း စပ္စု ခ်င္ၾကတဲ့ ကေလးေတြ ချမာ .. စာသင္ တဲ့ထဲ စိတ္မႏွစ္ ႏုိင္ၾက ေတာ့ပါဘူး ..။ ဆရာမ ကလည္း အျမန္ အဆန္ပဲ အခန္း တံခါးကို ပိတ္ပါတယ္ ..။ က်ေနာ္တို႕မွာ ေမးစရာ ၾကီးၾကီး မားမား ဆိုလို႕ ဆရာမ တေယာက္ ပဲရွိေတာ့ .. အားလံုး တက္ညီ လက္ညီ ၀ုိင္းေမး ၾကတာေပါ့ ..။ တတန္းလံုး .. ပြက္ေလာ ထေန ေတာ့တာ ေပါ့ဗ်ာ ..။ ဆရာမက က်ေနာ္ တို႕ကို အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပ လိမ့္မယ္လို႕ ထင္မိ တာကိုး ..။ တကယ္ က်ေတာ့ .. ဆရာမက .. တတန္းလံုးကုိ အသံ မထြက္ဖို႕နဲ႕ .. ကုိယ္နဲ႕ မဆိုင္တာေတြ မေမးဖို႕ .. သတိ ေပးျပီး .. က်ေနာ္ တုိ႕ကို ေခါင္းခ်ျပီး အိပ္ေန ခိုင္းပါတယ္ ..။ စာသင္လို႕ မရမယ့္ အတူတူ ေတာ့ ေမးခြန္း ေတြ မေမးၾကပဲ .. အိပ္ေနတာ ပိုေကာင္း မယ္လို႕ .. ဆရာမက သာမရိုးက်ပဲ ေတြးပံုပါ ..။ က်ေနာ္ တုိ႕ထဲက မေနနိုင္ လြန္းလို႕ ေခါင္းေထာင္ မိရင္ေတာ့ .. ဆရာမ ပစ္ေပါက္ လိုက္တဲ့ ေဘာဖ်က္ ၾကီးနဲ႕ မိတ္ဆက္ ၾကရတာ ပါပဲ ..။

“နင္တုိ႕ေတြ အသက္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္မွာ .. ငါက စုိးရိမ္လုိ႕ ..” လို႕လည္း ေရရြတ္ ေနပါ ေသးတယ္ ..။

က်ေနာ္တုိ႕ ကလည္း ရင္ထဲ ကေန ျပန္ေျပာ ေနမိ ပါတယ္ ..။
“ဘာျဖစ္ တယ္ ဆုိတာ ရွင္းျပ ရံုေလးနဲ႕ .. က်ေနာ္တို႕ေတြ ဘယ္လို အႏၱရာယ္ ျဖစ္ႏုိင္ မွာလဲ ..။ က်ေနာ္တို႕ ဘာမွ မသိရ ရင္သာ .. အႏၱရာယ္ ျဖစ္ႏုိင္တာ ..” လုိ႕ေလ ..။ အထြန္႕တက္ တယ္ လို႕ ေျပာရင္ လည္း ေျပာလို႕ ရပါတယ္ .. ကေလး ေတြပဲကိုးး ..။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ .. က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ သိခ်င္ စိတ္ေတြကို မိ်ဳခ် .. စပ္စုခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြကုိ ထုပ္သိမ္း .. အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို မျမင္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ လုိ႕ .. လူၾကီးေတြ ေပးတတ္တဲ့ သဘာ၀လြန္ ဆင္ေျခ ေတြကို မစူး မစမ္း ယံုစားရင္း .. အရာ ရာကို အလြယ္တကူ ေၾကာက္လန္႕ ဖယ္ေရွာင္ တတ္တဲ့ အက်င့္ေလး ေတြနဲ႕ပဲ.. ယဥ္ပါး လာပါ ေတာ့တယ္ ..။

တကယ့္ကုိပဲ .. က်ေနာ္တို႕ မိ်ဳးဆက္သစ္ ေတြရဲ႕ အညႊန္႕ တက္စ .. တီထြင္ခ်င္ .. စူးစမ္း ခ်င္ .. ဆန္းစစ္ ခ်င္ စိတ္ေလး ေတြကို .. “ဘာမွန္း မသိတာ ေတြကို .. သိေအာင္ လုပ္စရာ လည္း မလို .. လုပ္လည္း မလုပ္ ေစခ်င္ တဲ့ .. ပညာေရး စနစ္နဲ႕ လူ႕ အသိုင္း အ၀ိုင္း တခုလံုး ..” က .. တက္ညီ လက္ညီ ၀ုိင္း၀န္း ေခ်မႈန္း ပစ္လုိက္ ၾကပါတယ္ ..။ အခု အထိလည္း .. ေခ်မႈန္း ေနဆဲပါ .. ။ (အားလံုး လို႕ မဆိုလိုပါ .. ခြ်င္းျခက္ ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိပါသည္ ..။)

တကယ္ဆို တိရစၦာန္ ေတြလည္း အသိတရား ရွိတဲ့ ဦးေႏွာက္ တခုေတာ့ ပိုင္ဆုိင္ ထားၾက တာပါပဲ ..။ သူတို႕ ၀မ္းျပည့္ေအာင္ .. သူတို႕ နားခို စရာ ရွိေအာင္ .. သူတို႕ အသက္ မေသေအာင္ .. ဒီဦးေနွာက္ေလး ကို သံုးျပီး .. ရွာၾကံ ရွင္သန္ ေနၾက တာပဲေလ ..။ ဒါေပမယ့္ .. က်ေနာ္တို႕က သူတို႕ထက္ အသိဥာဏ္ အဆင့္ .. ပုိျမင့္ တယ္ဆုိ ..။ က်ေနာ္ တို႕မွာ အသိဥာဏ္ေတြ သိုေလွာင္ ထားတဲ့ .. ဦးေႏွာက္ ၾကီးတခု ရွိတယ္ ဆို.. ။ ဒါဆို က်ေနာ္တို႕ ဦးေႏွာက္ ေတြကို သူတို႕ထက္ ပိုျပီး ျမင့္ျမင့္ မားမား .. မွန္မွန္ ကန္ကန္ အသံုးမခ် သင့္ဖူး လား ..။ ဒီ ဦးေႏွာက္ေတြနဲ႕ ..

ေ၀ဖန္ ဆန္းစစ္ဖို႕ လိုတယ္ ..

ဖန္တီး ၾကံဆဖို႕ လိုတယ္ ..

အမွား အမွန္ ေတြကို ဆက္စပ္ ဆင္ျခင္ဖို႕ လိုတယ္ ..

စူးစမ္း ခ်င္ စိတ္ေတြ ပ်ိဳးေထာင္ ဖို႕ လုိတယ္ ..

ျပင္ဆင္ သင့္တာေတြ အတြက္ လမ္းေၾကာင္း သစ္ေတြ ေဖာ္ေဆာင္ဖို႕ လိုတယ္ ..

သိျပီးရင္း .. သိခ်င္ .. ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ .. ဖြံ႕ျဖိဳး ခုိင္းရမယ္ ..

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တုိက္တြန္းျပီး .. ေလ့လာ သံုးသပ္တတ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးေတြ တည္ေဆာက္ၾကရမယ္ ..

ေနာက္ျပီး .. ဒီစူးစမ္း ဆင္ျခင္မႈေတြ ေနာက္မွာ အလိုလုိ လိုက္ပါ လာမယ့္ .. လူ႕အသုိင္း အ၀ုိင္း အတြက္ လုိအပ္တဲ့ တာ၀န္ေတြ အတြက္ .. အဆင္ သင့္ ျဖစ္ေန ရမယ္ ..။

ပံုစံ ခြက္ေလး ထဲမွာပဲ နစ္ျမဳပ္ ကုန္ဆံုး သြားမယ့္ .. ဦးေႏွာက္ အသံုးျပဳစရာ မလုိတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးေတြ .. အျဖစ္ မခံဖို႕ .. က်ေနာ္တို႕ ကုိယ့္ကို ကုိယ္ အရင္ဆံုး ျပန္ဆန္း စစ္ၾကဖို႕ လုိကို လိုအပ္ ေနပါတယ္ ..။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ေမးခ်င္တာက ..
…
..
.သူငယ္ခ်င္း .. မင္းေရာ … ဘ၀မွာ တခုခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ .. အခ်ိန္ေပးျပီး .. စူးစမ္း စပ္စုဖူးခဲ့လား ..!!

... 99 ...
၃၀ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈။

ဆန္းသစ္ေသာ ..။

“မင္းနဲ႕ရြယ္တူ .. ငါ့ သူငယ္ခ်င္း သားေလးေတာင္ အလုပ္နဲ႕အကုိင္နဲ႕ .. လခေကာင္းေကာင္း ရေနျပီ။ မင္းက ခုထိ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႕ .. .. .. ..”

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထိုင္ေနတုန္း .. က်ေနာ့္ေဘးနား၀ုိင္းက ဦးေလးတေယာက္ေျပာလိုက္တဲ့ အသံ ပါ..။ သူ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က သားျဖစ္ဟန္တူသူ လူငယ္ကေတာ့ .. သူ႕အေဖစကားသံေတြကို .. စိတ္ညစ္ ေနတာပဲလား .. စိတ္ပ်က္ေနတာပဲလား .. ဒါမွမဟုတ္ .. စိတ္ကုန္ေနတာပဲလား .. သူ႕အၾကည့္ေတြကို .. ေျမျပင္ေပၚ စူးစူးစုိက္စုိက္ ႏွစ္ျမဳပ္ထားရင္း .. ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်ေနေလရဲ႕ ..။

ဒီစကားမ်ိဳး ၾကားမိတဲ့ အခိုက္အတန္႕မွာ .. က်ေနာ့္ေသာက္လက္စ လက္ဖက္ရည္ေလးေတာင္ အရသာမဲ့ သြားသလုိ ခံစားလိုက္ရတယ္ ..။ က်ေနာ့္အေဖအရြယ္ ဦးေလးရဲ႕ မေက်မနပ္စိတ္ေတြနဲ႕ ပူေလာင္မႈေတြ ကိုလည္း နားလည္မိတယ္ ..။ တဖက္ကလည္း အေဖျဖစ္သူရဲ႕ လုိအင္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းမေပးႏုိင္လို႕ .. (ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ေပမယ့္ .. ျဖည့္ဆည္းမေပးႏုိင္ေသးတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တဲ့) စိတ္အားငယ္ေနမယ့္ လူငယ္ကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ ..။ လူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ .. ပိုျပီး နားလည္ေပး မိတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ ..။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕လူငယ္ေတြရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈ .. စိတ္ဆႏၵ .. လိုအပ္ ခ်က္ေတြကို လူၾကီးေတြ နားလည္ေပးႏုိင္တယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွားေနတဲ့အျဖစ္ပဲေလ ..။ ဒီကိစၥက က်ေနာ္တို႕ ေခတ္က်မွ ျဖစ္လာတဲ့ အထူးအဆန္းတခု မဟုတ္ပါဘူး ..။ ေခတ္ .. စနစ္ေပါင္း မ်ားစြာမွာ .. အျမဲတမ္းလိုလို သစ္လြင္အသက္၀င္ ေနခဲ့တဲ့အရာပါ ..။ လူၾကီးေတြရဲ႕ဆႏၵနဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ေအာက္မွာ .. ကိုယ့္အိပ္မက္ဆိုတာကိုေတာင္ နားလည္ ရွာေဖြခြင့္ မလုိက္ရပဲ .. လူငယ္ဘ၀ကို ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ေတြ .. .. ..။ အင္းးး .. ဒီအထဲမွာ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ အေျခအေန အခြင့္မသာမႈေတြကလည္း အဓိကက် တာေပါ့ဗ်ာ ..။

တကယ္ေတာ့ .. မိဘဆိုတာ သားသမီးေတြကို အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုး ေတြ ပိုင္ဆိုင္ေစခ်င္ ၾကတာပဲေလ ..။ ျပႆနာက အဲဒီမွာ စတာပါ ..။ အေကာင္းဆံုးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေဇာနဲ႕ .. သားသမီးရဲ႕ လက္ခံႏုိင္မႈ အတိုင္းအတာကို မတြက္ဆႏုိင္ေတာ့ပဲ .. သူတို႕ေပးခ်င္တာေတြကိုသာ ဇြတ္ ဖန္တီးေပး ေနေတာ့တယ္ ..။ ဖန္တီးေပးသလုိ သားသမီးေတြက အံမ၀င္တဲ့အခါ .. သူတို႕ရဲ႕ အားမလို အားမရစိတ္ေတြကို အျပစ္တင္တာနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ .. စိတ္ပ်က္ျငီးျငဴဟန္နဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ .. လူငယ္ေတြေပၚကို ေပါက္ကြဲတတ္ၾကပါတယ္ ..။ အဲဒီထဲမွာမွ တဲ့တိုး အျပစ္တင္တာလည္း မဟုတ္ .. ဆံုးမရာလည္း မက် .. အားေပးရာလည္း မေရာက္တဲ့ .. သြယ္၀ုိက္ မေက်မနပ္ဟန္ တခုကေတာ့ .. တျခားတျခားေသာ လူေတြရဲ႕ကေလးေတြနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္တတ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ..။ အခု က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္းနဲ႕ ၾကားလိုက္ရတဲ့ မခ်င့္မရဲနဲ႕အားမရသလိုလို စကားမိ်ဳးေတြေပါ့ ..။ က်ေနာ္တို႕ေတြ အားလံုးနီးပါး ဒီလို စကားမ်ိဳးေတြကို မိဘေတြဆီက အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ၾကားခဲ့ဖူးမွာပါ ..။ မူလတန္းက စလို႕ .. လုပ္ငန္းခြင္ ေရာက္တဲ့အထိ .. အမိ်ဳးမိ်ဳး ႏိႈင္းယွဥ္ ေ၀ဖန္ခံခဲ့ရဖူးမွာပါ ..။

ငယ္တုန္းကလည္း ..
“ဘယ္သူ႕ သား/သမီး ကေတာ့ .. တေက်ာင္းလံုးမွာ ပထမ .. မင္းအဆင့္က ဘယ္နားမွာတုန္း” ..
“ငါ့သူငယ္ခ်င္း သားေလးဆို .. ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႕ .. မင္းကေတာ့ ေအာင္တာေတာင္ ကံေကာင္း ..”
“ၾကည့္စမ္း .. မင္းနဲ႕အတန္းတူ ကေလးေတြ .. ခုဆို ဆရာ၀န္ေတြ .. အင္ဂ်င္နီယာေတြ .. မင္းက .. .. ..” စသျဖင့္ေပါ့ေလ ..

ေဟာ .. အလုပ္မရေသးေတာ့လည္း ...
“သူမ်ားတကာ သားသမီးေတြ အလုပ္အတြက္ စိတ္မပူရပါဘူး .. မင္းအတြက္က်မွ မိဘေတြ ေခါင္းပူ တယ္ .. ”
“မိဘက တင္မေကြ်းထားႏိုင္လုိ႕ မဟုတ္ဘူး .. တျခား ရြယ္တူေတြလို မင္း အျဖစ္မရွိတာကို အားမရတာ ..”

အလုပ္ ရျပန္ေတာ့ေရာ ..
“မင္း လခကကြာ .. ဟုိဘက္အိမ္က ကေလး တ၀က္ေတာင္ မရွိဘူး .. ဘယ္လို အလုပ္ကို ရွာလုပ္မွန္း မသိဘူး .. ”
“ရပ္ကြက္ထဲမွာ မင္းနဲ႕ ရြယ္တူေတြ .. မင္းထက္ ပိုအသံုးက်တာခ်ည့္ပဲ ..” ဆိုတာမ်ိဳး …။

ဒီလိုေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြဟာ .. လူငယ္ေတြရဲ႕စိတ္ကို ထိခိုက္ေစပါတယ္ .. အဆိုးဘက္ကိုပဲ တြန္းအားေပးသလို ျဖစ္သြားတတ္တာ မ်ားပါတယ္ ..။ လူၾကီးကေတာ့ ၾကိဳးစားပါေစေတာ့ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ေျပာလုိက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ .. တကယ္တမ္း လူငယ္ေတြဟာ ..

၁) ပုိျပီး အရြဲ႕တုိက္ခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားလာတယ္ ..

၂) အခ်ိန္တိုင္း စိတ္ဓာတ္ က်ေနတတ္တယ္ ..

၃) ငါလုပ္လည္း အလကားပါပဲ ဆိုျပီး .. အရာရာကို စိတ္ကုန္လက္ကုန္ ျဖစ္တတ္လာတယ္ .. ။

တကယ္ေတာ့ .. မိဘေတြက မခ်စ္လို႕ ေျပာတာေတာ့ လံုး၀ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လူတိုင္းပဲ နားလည္ၾကပါ တယ္ ..။ အခ်စ္မတတ္သလုိ ျဖစ္သြားၾကတာပါ ..။ အခ်စ္မတတ္ဆိုလို႕ .. က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ မိဘေတြ .. အခု ေခတ္ရဲ႕ လူၾကီးေတြဟာလည္း .. တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႕လုိပဲ လူငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူးၾက သူေတြပဲ ေလ ..။ ဒါေပမယ့္ .. သူတို႕ကိုယ္တိုင္ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ .. ရွာေဖြခြင့္ေတြ မရခဲ့ဖူးတာ ေသခ်ာ တယ္ ..။ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ .. အႏွစ္သာရေတြကို .. အေသအခ်ာ ခံစားခြင့္ မၾကံဳခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္ႏုိင္ တယ္ ..။ သူတို႕ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ေတြက .. အသားက်ေနျပီျဖစ္တဲ့ လူမႈအဖဲြ႕အစည္း ပံုစံခြက္ေတြထဲမွာ .. ပံုသြင္း ခံလုိက္ရတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ..။ သမားရိုးက် စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြေအာက္မွာ လူငယ္ပီပီ ဆန္းစစ္ခ်င္စိတ္ ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ..။ ဒီေတာ့ .. အရာရာဟာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ မေကာင္းေတာ့ဘူး ေပါ့ ..။ ဒီလို ဘ၀ေတြမွာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ တခ်ိန္ကလူငယ္ေတြ .. အခု လူၾကီးေတြ ျဖစ္ေနျပီ .. က်ေနာ္တို႕ကို ဦးေဆာင္ေနၾကျပီ .. ။

ဒီေတာ့လည္း .. သူတုိ႕ ပံုသြင္းခံထားရဖူးတဲ့ .. သူတုိ႕ကိုင္ေဆာင္လာတဲ့ ရိုးရာ ေပတံၾကီးေတြနဲ႕ .. ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ဆက္ျပီး ပံုသြင္းၾကဖုိ႕ .. ၾကံစည္ေတာ့တာေပါ့ ..။ အျပစ္ေတာ့ မတင္ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ေတြကို ႏွေျမာမိတယ္ ..။ တဆက္တည္းပဲ .. က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ေတြအတြက္ ရင္ေမာတယ္ ..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း .. အရာရာကို ကိုယ္ပိုင္ေပတံၾကီးေတြ တကားကားနဲ႕ လြယ္လြယ္ ကူကူပဲ ယွဥ္ထိုး ႏိႈင္းယွဥ္တတ္ .. ဆံုးျဖတ္ သတ္မွတ္တတ္တဲ့ .. ဥာဥ္ဆုိးရွိသူေတြအတြက္ေတာ့ .. ေခါင္းယမ္းမိတာ အမွန္ပါပဲ ..။

က်ေနာ္တို႕ေတြ တဦးခ်င္းစီမွာ .. ေတာက္ပတဲ့ ကိုယ္ပုိင္ အရည္အေသြးေတြရွိတယ္ ..။ အဲဒီပုိင္ဆိုင္မႈနဲ႕ ကုိယ္ပိုင္ အနာဂတ္ေတြ တည္ေဆာက္ႏုိင္တယ္ ..။ အားလံုးေတာ့ ပံုစံဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲဗ်ာ ..။ က်ေနာ္တုိ႕ အားလံုးရဲ႕ အေတြးေတြ .. အၾကိဳက္ေတြ .. ဖန္တီးမႈေတြသာ ပံုစံတူေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ .. ကမၻာၾကီးဟာ အခုေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းမယ္မထင္ဘူး ..။ စဥ္းစားၾကည့္ပါအံုး ..

ျမင္ကြင္းေတြ ပုံေသ .. ခံစားခ်က္ေတြ ပံုေသ ..

ဟိုကိစၥလည္း ပံုေသ .. ဒီကိစၥလည္း ပံုေသ ..

ဟုိအေၾကာင္းအရာလည္း ပံုေသ .. ဒီအေၾကာင္းအရာလည္း ပံုေသ ..

အရာရာဟာ ပံုေသ .. ပံုေသ .. ပုံေသ .. .. ..

ပ်င္းစရာၾကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့ဗ်ာ ..။ ဒီလုိသာဆိုရင္ ဖန္တီးမႈဆုိတာေတြလည္း မရွိေတာ့ ..
ဖန္တီးမႈ မရွိေတာ့ရင္ .. ခံစားခ်က္ေတြလည္း .. သစ္လြင္လန္းဆန္းေတာ့မွာ မဟုတ္ ..
ဒါဆို .. အေျပာင္းအလဲ အနိမ့္အျမင့္ မရွိတဲ့ မ်ဥ္းတန္းတခုမွာ .. ခံစားခ်က္ေတြ ရပ္ေနျပီေပါ့ ..
ဒီလုိအေျခအေနမွာ .. လူေတြဟာ လူေတြ ဟုတ္ႏုိင္ပါအံုးမလား .. လူပီသ ႏုိင္ပါအံုးမလား ..။
“ဒါျပီးရင္ .. ဒါဆက္လုပ္” ဆိုတဲ့ ပရိုဂရမ္သြင္းခံထားရတဲ့ .. စက္ရုပ္သာသာပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မေပါ့ ..။

ဒါေၾကာင့္ .. က်ေနာ္တို႕ေတြ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ဖန္တီးမႈေတြ .. ခံစားမႈေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးၾကီးလုိက္ လုိက္သလဲဗ်ာ .. ဒီအေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္ေလးကို က်ေနာ္တို႕ေတြ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ဖို႕ေတာ့ လိုတာေပါ့ ..။ ဒါမွ ေဟာဒီကမၻာၾကီးေပၚက လူသားေတြအားလံုး မရိုးေဟာင္းတဲ့ ေန႕သစ္ေတြ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ မွာေပါ့ ..။

ဒီေတာ့ .. က်ေနာ့္ စံႏႈန္းေလးအတိုင္းပဲ က်ေနာ္ ေရြ႕လ်ားရပ္တည္ပါရေစ .. ေက်းဇူးျပဳျပီး .. က်ေနာ့္ကို တျခားလူေတြရဲ႕ စံႏႈန္းနဲ႕ မခ်ိန္ထိုးလုိက္ပါနဲ႕ ..။ တျခားလူေတြလည္း သူတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္ျပခန္းေလးေတြနဲ႕ လင္းလက္ၾကပါေစ .. သူတို႕စံႏႈန္းမ်ိဳး က်ေနာ္ မပုိင္ေပမယ့္ .. သူတုိ႕အလွတရားကုိ က်ေနာ္ ခံစားတတ္ပါ တယ္ ..။ က်ေနာ္တို႕ေတြရဲ႕ ကြဲျပားတဲ့ဆန္းသစ္မႈေတြကို ကမၻာၾကီးက အျမဲစိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ ေစာင့္ၾကိဳ ေနပါတယ္ ..။ ကမၻာၾကီးရဲ႕ကြက္လပ္ေတြကို က်ေနာ္တို႕ေတြ မတူညီတဲ့ တေဒါင့္တေနရာကေန ၀ုိင္းျပီး ျဖည့္ ၾကရမယ္ေလ ..။ ဒါဆုိရင္ .. ဒီကမၻာၾကီးမွာ လူၾကီးေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြၾကား ..

အတၱခ်င္းမတိုက္ဆိုင္တဲ့ .. ပဋိပကၡေတြ ရပ္စဲသြားမယ္ ..

ကြဲျပားတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို လက္ခံ ေလးစားတတ္လာမယ္ ..

တဖက္ေစာင္းနင္း ဖိအားေပးတတ္တာေတြ ေလ်ာ့ပါးလာမယ္ ..

အားမလို အားမရစိတ္ေတြအစား .. ပီတိေတြ အေလ့အက်င့္ရလာမယ္ ..

ေနာက္ေတာ့ ဆန္းသစ္တဲ့ ကြက္လပ္ျဖည့္သူေလးေတြကို .. နားလည္တတ္လာမယ္ ..

ေနာက္ဆံုးေတာ့ဗ်ာ .. တကယ့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ ေနရာယူလာေတာ့မွာေပါ့ ..။

အင္းး .. ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ .. က်ေနာ့္စိတ္ကူးေတြ ေရွ႕မဆက္ေသးဘူး ..။ အေဖ လုပ္ခိုင္းထားတာ ေတြ အခ်ိန္မလင့္ခင္ အေျပးအလႊား လုပ္ရအံုးမွာမို႕လို႕ ..။ ေတာ္ၾကာ .. “မင္းက .. မင္းက .. ..” ဆုိတာနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ခ်ိဳေတးသံသာေတြ မခံစားခ်င္လို႕ပါ ..။ တေန႕ေန႕ေတာ့ .. က်ေနာ္တို႕အားလံုးဟာ .. ဆန္းသစ္ေသာ အနာဂတ္ေတြ .. ဆုိတာကို အေဖသိေအာင္ ေျပာျပျဖစ္မွာပါ ..။

… 99 …
၂၄ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈။