Thursday, October 30, 2008

ၾကယ္စင္ ည ..။

.. ည ..
အရာရာ အတြက္
ဆိတ္ျငိမ္လြန္းတဲ့ .. ကာလ
အနက္ေရာင္ .. အႏုအရင့္ေတြ
ခင္းက်င္းထားတဲ့
ဒီ ညလႊာရံုထဲ ..
င့ါ .. ႏွလံုးသားတခုလံုး
အသံုး မျပဳႏုိင္ေအာင္ကုိ ..
.. ျပဳတ္ ..
..
.
က်
..
.

တကယ့္ကုိ ..
သာသာ မြမြေလးပါပဲ ..
အျပစ္ မဆုိသာေပမယ့္..
ဒီရင္ထဲ က်န္ရစ္သမွ်က ..
ဟာတာတာ .. ေျဖစရာမရွိတဲ့ ..
ေနေလာင္လုိက္ .. မိုးေမွာင္မိုက္ ..
အူေၾကာင္ေၾကာင္
ကမၻာၾကီး လိုေပါ့ ..
.
..
.
.. ဟုိမွာ ..
ၾကယ္စင္ေတြ .. ခင္းထားတဲ့လမ္း
[ကမၻာပတ္ လမ္းထဲေတာ့ ေရာက္ေနျပီ ..]
ေအးခ်မ္းမႈေတြနဲ႕ ..
ေစာင့္ၾကိဳေနလိမ့္မယ္ (ထင္ရဲ႕ ..)
ငါ့ .. ၾကယ္တံခြန္ေလးေရ
အေစာဆံုး .. ျပန္ဆံုခြင့္
ရပါရေစ .. ။

... 99 ...
၃၁ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၈။
at
Labels:

3 comments:

  1. mgngalOctober 31, 2008 at 5:10 PM

    င့ါ .. ႏွလံုးသားတခုလံုး
    အသံုး မျပဳႏုိင္ေအာင္ကုိ ..
    .. ျပဳတ္ ..
    ..
    .
    က်
    ..
    .
    အဲဒါေလး အသက္၀င္တယ္ ။ ကဗ်ာေလး ေကာင္းပါတယ္ ။ ၾကယ္တံခြန္ေလးနဲ ့ အျမန္ဆံုစည္းနိုင္ပါေစ ။ :)

    ReplyDelete
  2. Kaung Kin KoOctober 31, 2008 at 10:11 PM

    ကဗ်ာ ဖတ္သြားပါတယ္။ "ျပဳတ္က်" ဆိုတာကို စကားလံုးနဲ ့လိုက္ေအာင္ ပံုေဖာ္ေရးထားတာ မိုက္တယ္။

    ReplyDelete
  3. ေယာနသံစင္ေရာ္November 23, 2008 at 4:00 PM

    ကုိေကာင္းကင္ကုိ ေျပာသြားသလုိပါပဲ “ျပဳတ္...က်..” ဆုိတာေလးပုံေဖၚသြားတာႏွစ္သက္မိတယ္။

    ReplyDelete

အေတြးအျမင္ေလးေတြ ေ၀မွ်သြားႏုိင္ပါတယ္...

Subscribe to: Post Comments (Atom)