ခ်အမ္းသြား အမွတ္တရ။

ညီမေလးေရ ..
ျပီးခဲ့တဲ့ စေန တနဂၤေႏြတုန္းက ငါတုိ႕ “ခ်အမ္း”လုိ႕ေခၚတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခကို ၂ ရက္ခရီးသြားျဖစ္တယ္ဟ။
ဒါေၾကာင့္ နင္တုိ႕ဆီ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာ။
အေပ်ာ္ခရီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။
ပညာသင္ဆုရလုိ႕ ထုိင္းႏုိင္ငံတို႕ ဖိလစ္ပိုင္တို႕မွာ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြေပါ့။
ႏွစ္တုိင္း ဒီလိုအခိ်န္မ်ိဳးမွာ လုပ္ေလ့ရွိတယ္တဲ့။
ငါကေတာ့ .. ငါ့ေက်ာင္းသားသက္တမ္း ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ ဒါ .. ပထမဆံုးအၾကိမ္ တက္ဖူးတာပဲ။
ပညာသင္ဆုနဲ႕ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရာဂဏန္းေလာက္ ရွိတယ္လုိ႕ေတာ့ေျပာတယ္ .. ဒါေပမယ့္ အခုတေခါက္က်ေတာ့ ေက်ာင္းျပီးသြားလို႕ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနတ့ဲသူေတြရယ္ .. ေက်ာင္းျပီးခါနီးဆဲဆဲေတြရယ္ကိုပဲ ဖိတ္တယ္။
ငါသိသေလာက္ေတာ့ ဒီႏီွးေႏွာဖလွယ္ပဲြ ခရီးမွာ ..
“ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ပိုျပီးလက္ေတြ႕က်က် အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ..
ေက်ာင္းျပီးခါနီးေက်ာင္းသားေတြ သူတို႕အေရွ႕က စီနီယာေတြဆီက အေတြ႕အၾကံဳ အၾကံဥာဏ္ေတြရေအာင္ ..
ပညာသင္ဆုေပးေနတ့ဲ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႕ ေက်ာင္းသားအသိုင္းအ၀ုိင္းၾကားမွာ အျပန္အလွန္ကူညီေပးႏုိင္ေအာင္..
ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့ လမ္းသစ္ေတြ ဖန္တီးကူညီႏုိင္ေအာင္ ..” ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြပါတယ္ကြ။
ကဲ ထားပါေတာ့ ..။
ဒီလုိနဲ႕ .. ငါတို႕ေတြ ေသာၾကာေန႕ညဘက္ ၇း၀၀ နာရီေလာက္မွာ ငါတို႕ဆံုရပ္ ေအဗက္တကၠသိုလ္နားကေန ေတာင္းေအ့စ္ကား ၃ စီးနဲ႕ ခ်အမ္းကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
တကယ့္ တကယ္ထြက္ရမယ့္အခိ်န္က ညေန ၆း၀၀ နာရီ ..
ဒါေပမယ့္ ကားသမားေတြက ငါတုိ႕ေစာင့္ေနတဲ့ ေနရာရွာမေတြ႕လုိ႕ ထြက္တဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က် သြားတယ္။ ဘယ္ခရီးမဆုိ အနည္းနဲ႕အမ်ား ေနာက္က်တတ္တာပဲေလဟာ။
ငါစီးတဲ့ကားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္ပါတယ္ .. အားလံုးေပါင္းမွ ၇ ေယာက္ေလာက္ပဲ ပါတာကိုး ..။
ဒါေပမယ့္ ငါနဲ႕ရင္းႏွီးတဲ့သူဆုိလို႕ ငါနဲ႕ တကၠသုိလ္အတူတူတက္ေနတဲ့ .. သူနာျပဳဌာနက ေကာင္မေလး တေယာက္ပဲပါတယ္။
သူကေတာ့ တလမ္းလံုး စကားေတြ ေဖာင္ဖဲြ႕လာလုိက္တာ .. တကယ့္ကုိ တက္တက္ၾကြၾကြပဲ ..။
ငါကေတာ့ .. လာသာ လာရတာ .. စိတ္က မျပီးျပတ္ေသးတဲ့ အလုပ္ေတြဆီမွာ..။
နင္သိတဲ့အတုိင္းပဲ ငါက ခရီးထြက္ရတာမွ မၾကိဳက္တာ.. ေနာက္ျပီး ကားလမ္းေတြ တအားက်ပ္တဲ့ အခ်ိန္ၾကီးမွာ အလုပ္ကေန ဒီကို ေျပးလႊားလာရတာဆုိေတာ့ .. သိပ္ျပီး မရႊင္မလန္းနဲ႕ေပါ့ဟာ။
၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ စီးလာခဲ့ျပီးမွ ငါတို႕ေနမယ့္ ေဟာ္တယ္ကို ေရာက္ေတာ့တယ္ ..။
ေဟာ္တယ္နာမည္က “ေရႊေရာင္ကမ္းေျခ” တဲ့ ..။
(ေရႊေရာင္ကမ္းေျခသာဆုိတယ္ .. ေသာင္ျပင္က ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရယ္ ..
ပင္လယ္ေရေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း .. အျပာေရာင္က မျပယ့္တျပယ္နဲ႕ ပင္လယ္က သိပ္မလွသလုိပဲ ..။) ေဟာ္တယ္ေရာက္တာ ည ၁၀ နာရီထုိးေနျပီဆုိေတာ့ ေဟာ္တယ္၀န္ထမ္းေတြကလည္း ထမင္းစားဖို႕ ျပင္ထားတာေတြကို ျမန္ျမန္သိမ္းခ်င္ေနၾကတာေပါ့။
ဒါနဲ႕ပဲ အခန္းေသာ့ယူျပီးျပီးခ်င္း အထုတ္ကိုယ္စီေဘးခ်ျပီး ညစာကို အျမန္ေလြးလုိက္ရတယ္။
ေတာ္ၾကာ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႕ဆိုရင္ ငါအိမ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး ..။
ခဏေနေတာ့ ငါေနမယ့္အခန္းကိုေရာက္ .. ေျခလက္ေဆး၊ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး အိပ္ခ်င္းအမႈကုိ ျမန္ျမန္ျပဳလုိက္ရတယ္။ လူက ေတာ္ေတာ္ ေဒါင္းေနျပီေလကြာ ..။ တေနကုန္ အလုပ္မွာပင္ပန္း .. ကားေစာင့္ရတာပင္ပန္း၊ ကားစီးရတာ ပင္ပန္းနဲ႕ ..။
ငါ့မွာ အခန္းမီးေတြ ဘာေတြ စံုေအာင္ဖြင့္ျပီး .. ကိုယ့္အခန္း၀ရံတာရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ရႈခင္းေလးေတာင္ မခံစားလုိက္ႏုိင္ဘူး။
ၾကည့္အံုးေလ .. ေနာက္ေန႕မနက္မွာ စမယ့္ ေဆြးေႏြးပဲြအစီအစဥ္က မနက္ ၈ နာရီခဲြတဲ့ .. ေသျပီဆရာ။
ခ်အမ္းေရာက္တဲ့ ညကေတာ့ အဲဒီလုိၾကီး ျမန္ျမန္ကုန္သြားတယ္ေဟ့။

... ... ... ... ...
မနက္ ၇း၀၀ နာရီတိတိမွာ ႏိႈးစက္ေအာ္လုိ႕ အလန္႕တၾကားထ .. ေရအျမန္ခ်ိဳး .. ျပီးေတာ့ မနက္စာသြားစားတယ္ဟာ။

စားစရာေတြက ေတာ္ေတာ္စံုတယ္ဟ ..။
ထမင္းနဲ႕ ဟင္းမိ်ဳးစံု ရွိတယ္ .. အသီးရြက္သုတ္ေတြ ရွိတယ္ .. ေပါင္မုန္႕မိ်ဳးစံု ရွိတယ္ .. ဆန္ျပဳတ္ ရွိတယ္ .. အီၾကာေကြး ပိစိေလးေတြ ရွိတယ္.. ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္နဲ႕ တျခား အခ်ိဳရည္မိ်ဳးစံုရွိတယ္။
ငါက ဆန္ျပဳတ္နဲ႕ အီၾကာေကြးစားတယ္ .. ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္တယ္ .. ေကာ္ဖီက တကယ့္ေကာ္ဖီေဟ့ .. ေရေရလည္လည္ ခါးတယ္ ..။ ဒါေပမယ့္ ဗိုက္ေတာ့ ျပည့္သြားတာပါပဲ။
ျပီးေတာ့ .. အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္ျပီး .. ပြားခ်ိန္ေတာင္ မရွိလုိက္ဘူး .. ၈ နာရီခဲြေတာ့မွာမို႕လုိ႕ အခန္းထဲ၀င္ဖို႕ တေယာက္က လုိက္သတိေပးတယ္ ..။
ဒါနဲ႕ပဲ အခန္းထဲေရာက္ျပီး စားပဲြ၀ုိငး္ၾကီးတ၀ုိင္းမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၀င္ထုိင္ေနလုိက္တယ္ ..။
တကယ့္ကုိပဲ ငါနဲ႕သိတဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ရွားေနတာကိုးဟ ..။
ထုိင္ျပီးလုိ႕ ခဏေလးေနေတာ့ အခန္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ေလေအးေပးစက္က အစြမ္းျပလာေတာ့ ငါ့မွာ ျပႆနာတက္ပါေလေရာ ..။ တကုိယ္လုံုးကုိ ေတာင့္ခဲသြားမတတ္ပဲဟာ ..။
ငါကလည္း ၂ ရက္ထဲဆုိျပီး .. အေႏြးထည္လည္း ထည့္မလာမိေတာ့ ပုိဆိုးတာေပါ့ .. အကီ်ၤ ၂ စံုေတာင္ ေက်ာပိုးအိတ္က နဲနဲၾကီးလုိ႕ ပါလာတာ။
ဒါေပမယ့္ .. ခဏေနေတာ့ တျခားေက်ာင္းသားေတြလည္း အေအးဒဏ္ မခံႏုိင္ေတာ့လုိ႕ အေအးစက္ပိတ္လုိက္ မွပဲ ေျပာေနတဲ့လူကို အာရံုစိုက္လို႕ရေတာ့တယ္ ..။
ေရွ႕မွာ ဆလုိက္ေတြျပျပီး ရွင္းျပေနတာက ပညာသင္ဆုေပးတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ လက္ေထာက္ဒါရုိက္တာ မစၥေအာ္ဒရိုန္။ သူက ဒီပညာသင္ဆုေပးတာေတြ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ ကမၻာအႏွံ႕မွာ ေရာက္ေနတဲ့ သူတို႕အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြကိုလည္း ေျပာျပတယ္။ ေျပာတာေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲဟ .. ငါလည္း အခုက်ေတာ့ အကုန္မမွတ္မိေတာ့ဘူး ..။
သူေျပာျပီးေတာ့ ေနာက္အမိ်ဳးသမီးတေယာက္ .. သူကေတာ့ အန္တီစု မတည္ေပးတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႕ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာသင္ဆု ေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့အဖဲြ႕က။ သူ႕နာမည္က ဘက္သ္။
သူလည္းေျပာသြားတာ အစံုပဲ။ အိႏၵိယမွာရွိတဲ့ ခ်င္းဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ဟိႏၵီစာနဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အခမဲ့ သင္ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းေလးေတြ စျပီး တည္ေထာင္ထားတယ္ဆိုတာလည္း ေျပာျပတယ္။
အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ေက်ာင္းသားတေယာက္ေရးထားတဲ့ “က်ေနာ္တုိ႕ တုိင္းျပည္” ဆိုတာေလးကိုလည္း ဖတ္ျပတယ္။
အဂၤလိပ္လုိေရးထားတဲ့ အဲဒီကေလးရဲ႕ အက္ေဆးထဲမွာ ငါတို႕ငယ္ငယ္က ပံုရိပ္ေတြကို ျပန္ျမင္ရတယ္။
သယံဇာတ ႂကြယ္၀တဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေတာေတာင္ ေရေျမ သဘာ၀ေတြ ..
လူလူခ်င္း စာနာ ေထာက္ထားတတ္တဲ့ ျမန္မာလူမိ်ဳးရဲ႕ ဓေလ့စရိုက္ေတြကို ေဖာ္ညႊန္းထားျပီး ..
မိသားစုအတြက္ .. တုိင္းျပည္နဲ႕လူမိ်ဳးအတြက္ ၾကိဳးစားခ်င္ေနတဲ့ ..
ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြထားေနတဲ့ .. အေရးအသားကို နားေထာင္ရတဲ့ရတဲ့ခဏမွာ .. ငါကိုယ္တိုင္ ငယ္ငယ္က စာသင္ခန္းေတြထဲကို ျပန္ေရာက္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္ ..။
တကယ္ေတာ့ ငါတုိ႕အားလံုး တူညီတဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ ထားခဲ့ၾကတာပဲေနာ္ ..။
အခုထိလည္း ထားေနတုန္းပါပဲ .. အေႏွးနဲ႕ အျမန္ဆိုသလုိေတာ့ အေကာင္အထည္ေပၚလာမွာေပါ့ေလ..။
ဘက္သ္ စကားေျပာျပီးေတာ့ .. ျမန္မာႏုိင္ငံေယ်ဘူယ အေျခအေန သံုးသပ္တာကုိ ဦး၀င္းမင္းက ေျပာျပတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ဟ .. လူမႈေရး စီးပြားေရး က်န္းမာေရး ပညာေရး ႏုိင္ငံေရး .. အဲဒါေတြ အားလံုးကို ပြားေနတာဆိုေတာ့ေလ ..။
ျပီးေတာ့ ထမင္းစားၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္မို႕လုိ႕ စားလည္းစား .. ပြားလည္းပြားရင္းနဲ႕ .. သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ မ်ားလာတယ္ဟ။ ျမန္မာျပည္ထဲက လာတဲ့လူေတြေရာ .. ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ လက္ရွိေက်ာင္းတက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြေရာဆိုေတာ့ .. အေတြ႕အၾကံဳေတြ ဖလွယ္ေနၾကတာ အခ်ိန္ေတြေတာင္ ကုန္မွန္းမသိေအာင္ပဲ။
ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ၾကေတာ့ ..
ငါတို႕ေတြ လူစုခဲြျပီး အုပ္စုလုိက္ ေဆြးေႏြးပဲြလုပ္ၾကတယ္။
ငါက ပညာေရးအုပ္စုမွာ .. ေနာက္ထပ္ အုပ္စုႏွစ္ခုက ဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္ေရးလုပ္ငန္းအဖဲြ႕ နဲ႕ ေဆးပညာအဖဲြ႕။
သူတုိ႕ ၂ အုပ္စုက ေတာ္ေတာ္လူေတာင့္တယ္ဟ .. ငါတုိ႕က ဆရာတေယာက္ပါ ပါမွ ၉ ေယာက္တည္း..။ ဒါလည္းတမိ်ဳးေတာ့ ေကာင္းတယ္ကြ .. ျမန္ျမန္ေဆြးေႏြး ျမန္ျမန္သေဘာတူၾကေတာ့ ျမန္ျမန္ အေျဖရတာေပါ့။
ငါတို႕အုပ္စုထဲမွာ ကရင္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္နဲ႕ မြန္ျပည္နယ္က ေက်ာင္းသားေတြပါတယ္။ လူမိ်ဳးနဲနဲစံုေတာ့ .. အေတြ႕အၾကံဳေတြလည္း အမ်ားၾကီးပိုရတာေပါ့ကြာ။ ငါတို႕အုပ္စုကို ကူညီေဆြးေႏြးေပးတဲ့ လူက အဂၤလိပ္လူမိ်ဳး။ နာမည္က ကြင္တင္တဲ့။ သူက ျမန္မာျပည္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း အသစ္ေတြ စျပီး ဖန္တီးေနတ့ဲ အဖဲြ႕တခုကေပါ့။ သူလုပ္ထားတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြလည္း ငါတုိ႕ကို စီဒီခ်ပ္နဲ႕ေပးလုိက္တယ္။ ငါေနာက္မွာ လူၾကံဳနဲ႕ ပို႕ေပးေတာ့မယ္။
ပထမေတာ့ ငါတို႕အဖဲြ႕၀င္ေတြ အခ်င္းခ်င္း နာမည္ေျပာ ဘယ္ကလာတယ္ ဘာလုပ္တယ္ ေျပာရင္း မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ပိုရင္းႏွီးသြားေစေအာင္ ရယ္စရာ ကစားနည္းတမိ်ဳးလည္း ကစားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အုပ္စုႏွစ္ခု ျပန္ခဲြျပီး ျမန္မာျပည္ပညာေရးစနစ္မွာ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြကို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။
ငါတုိ႕အုပ္စုက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႕ မိဘေတြ ၾကံဳေနရတဲ့ ပညာေရးဆုိင္ရာ အခက္အခဲေတြကုိ အရင္ဆံုးေဆြးေႏြးၾကတယ္။
တက္ညီလက္ညီနဲ႕ ေဆြးေႏြးလုိက္တာ အခ်က္အလက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရလုိက္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ စဥ္းစားရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ရခ်င္မွ ရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္တယ္ဆုိတာ ပိုျပီး ေကာင္းမြန္ ျပည့္စံုတဲ့ အခ်က္အလက္နဲ႕ ေျဖရွင္းနည္းေတြကို ရရွိတယ္လို႕ ေျပာၾကတာေပါ့။
အဲဒီလုိေဆြးေႏြးျပီးေတာ့ တျခားပညာေရးအဖဲြ႕ငယ္ေလးနဲ႕ ျပန္ေပါင္းျပီး ငါတုိ႕အျမင္ေတြကို ျပန္စုစည္းၾက တယ္။ ေတာ္ေတာ္ ျပည့္စံုျပီး ျမင္ကြင္းက်ယ္က်ယ္ အခ်က္အလက္ေတြအျဖစ္ ဖဲြ႕စည္းမိတာေပါ့ဟာ။
အဲဒီေန႕ ညေနပိုင္းမွာ ငါတို႕အဖဲြ႕၀င္ေတြက သူတုိ႕လက္ရွိ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပၾကဖုိ႕ သေဘာတူၾကျပီး အဖဲြ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အခန္းထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားျပီး ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ အစည္းေ၀းခန္းၾကီးထဲမွာ က်န္းမာေရးနဲ႕ ဖြ႕ံျဖိဳးတုိးတက္ေရးအဖဲြ႕ေတြက ဆက္သြယ္ေရးနည္းလမ္းဆုိလား ေဆြးေႏြးၾကမယ္ဆိုေတာ့ လူနည္းတဲ့ငါတို႕က အျပင္ထြက္ေပးလိုက္ရတာ ေပါ့။ ပညာေရးအဖဲြ႕က လူေတြဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေဒသ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကုိယ္ဘာေတြ ျပန္ျပီး သင္ၾကားျဖန္႕ေ၀ ေပးေနလဲဆိုတာကို အဓိက ဖလွယ္ျဖစ္ၾကတယ္။
လူငယ္ေတြကို လမ္းမွားမေရာက္ရေအာင္ရယ္ .. တခ်ိန္မွာ လူ႕အဖဲြ႕အစည္းအတြက္ အသံုး၀င္တဲ့ လူစြမ္းအားေတြ ျဖစ္လာေစဖုိ႕ရည္ရြယ္ျပီး ကိုယ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေနၾကတာကို ငါ အခုမွ သိလုိက္ရတယ္။
အရမ္းလည္း အားက်ဖို႕ေကာင္းတယ္။ အားလံုးရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို အေသးစိတ္သိရေတာ့ သင္ယူစရာေတြ ထပ္ရျပန္တယ္။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ေရေျမေဒသ ဘ၀အေျခအေနေတြ ကဲြျပားၾကတယ္ ဆိုေတာ့ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေပးေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြ .. ရင့္က်က္မႈေတြကလည္း ဘယ္တူႏုိင္ၾကမလဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ မတူတာေတြကပဲ နားေထာင္ေနသူေတြကို စိတ္၀င္တစားနဲ႕ ေလ့လာခ်င္စရာေတြ ျဖစ္ေစတာ။ ရင္ဖြင့္နားေထာင္ တတ္ရင္ေပ့ါဟာ။ ေ၀မွ်ၾကတဲ့အထဲမွာ ..
ရွည္လ်ားတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ ျဖတ္သန္းမႈ အေၾကာင္း .. အခက္အခဲေတြနဲ႕ ေရွ႕ဆက္ၾကမယ့္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အေၾကာင္းဆုိေတာ့ .. ႏွစ္ေယာက္ေျပာျပီးေတာ့ .. ပထမေန႕ရဲ႕ ညေနပိုင္းေလး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။
... ... ...
ေနမ၀င္ခင္ ညေနပိုင္းေလး တခဏကုိ ကမ္းစပ္က သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ သြားထုိင္ရင္း နည္းမိ်ဳးစံုနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ၾကီး အပမ္းေျဖေနတဲ့လူေတြကို ေငးၾကည့္ရင္းနဲ႕ပဲ ကုန္ဆံုးလုိက္တယ္။ ေရကူးရေအာင္လည္း ငါက ေရမကူးတတ္ေတာ့ .. ခပ္ေအးေအးပဲ သူမ်ားငွားထားတဲ့ ကုလားထုိင္မွာ ၀င္ထုိင္ေနလုိက္တယ္။ (ကုလားထုိင္တလံုး ဘတ္ ၂၀ ေပးရတယ္ .. အလကားထိုင္လုိ႕ မရဘူးဟ)
သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ တခ်ိဳ႕က ပင္လယ္ထဲဆင္း ေရကူးေနၾကတယ္ ..
တခ်ိဳ႕လည္း ေရစပ္စပ္ ေသာင္ျပင္တေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္ ..
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြ ရုိက္ေနၾကတယ္ဟ .. သူတို႕ကို အေ၀းက လွမ္းၾကည့္ေနေပမယ့္ အေပ်ာ္ေတြက ငါ့ရင္ကုိ အလုိလုိ လာကူးစက္တယ္ သိလား .. ငါတုိ႕အားလံုး တေျမထဲကလာတယ္ဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ညစာစားခ်ိန္ နီးလာတာမို႕
အားလံုးအခန္းကို ျပန္ခဲ့ၾကတယ္ ..။
ညစာစားျပီး သူမ်ားေတြကေတာ့ ကမ္းစပ္ကို တခါျပန္သြားၾကတယ္ .. လေရာင္ေအာက္က သဲေသာင္ေဖြးေဖြးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လို႕တဲ့ ..။ ငါကေတာ့ ထမင္း၀ုိင္းကေန ည ၉ နာရီခဲြေလာက္မွ ထျပန္ခဲ့ရတယ္ .. တ၀ုိင္းတည္း စားေဖာ္စားဖက္ေတြနဲ႕ စကားေတြ ေျပာေနရလုိ႕ဟ။ အသိေတြလည္း ထပ္တိုးလာတယ္ ..။ နယ္စပ္ဒုကၡသည္ စခန္းေတြထဲမွာ ေဆးမွဴးေတြအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေနတဲ့လူေတြ ပါတယ္။ သူနာျပဳဆရာမေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူေတြလည္း ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဘာသာရပ္နဲ႕ ေက်ာင္းျပီးလို႕ အလုပ္ရွာဖို႕ စိုင္းျပင္းေနသူေတြ လည္း ပါတယ္။ အားလံုး သူတုိ႕သိခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ရယ္စရာအေနနဲ႕ ျပန္ျပီးေဖာက္သည္ခ်ေနၾက တယ္ဟာ။ လူထုက်န္းမာေရးဘာသာနဲ႕ ေအာင္ထားတဲ့ အကိုကလည္း သူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေတြကို ေျပာျပတယ္။ ငါတုိ႕ စားပဲြ၀ုိင္းတခုလံုး ရယ္သံေတြ အေတာကို မသတ္ႏုိင္ဘူး။ သူမ်ားေတြ မျပန္ေသးေပမယ့္ ေနာက္ေန႕မနက္ ေစာေစာထရအံုးမွာဆိုေတာ့ .. စားပဲြကေန မထခ်င္ ထခ်င္နဲ႕ပဲ အခန္းကိုျပန္လာခဲ့တယ္။
အိပ္ယာျမင္လိုက္တာနဲ႕ တေန႕လံုး ပင္ပန္းမွန္းမသိ ပင္ပန္းခဲ့တာေတြက ေတာင္းဆိုလာလို႕ မ်က္လံုးေတြက အလုိလို စင္းလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးသိလုိက္တာက ေဘးခန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ အခန္းေရွ႕က ျဖတ္သြားတယ္ဆိုတာပဲ။
... ... ...
ေနာက္ေန႕မနက္က်ေတာ့ လူက ေတာ္ေတာ္လန္းလန္းဆန္းဆန္းပဲ။
စစခ်င္းတုန္းကလုိ ငါနဲ႕ မသိတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲလုိ႕ မေတြးေတာ့လုိ႕လား မသိဘူး။
ျမန္ျမန္ေရခ်ိဳးျပီး မနက္စာဆင္းစား .. စားရင္းလည္း ပြားေပါ့ဟာ ..။
စားျပီးေတာ့ ငါတို႕ပညာေရးအဖဲြ႕ မေန႕က မျပီးေသးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ ဖလွယ္တာကို ဆက္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။
တျခားအဖဲြ႕ေတြလည္း သူတို႕လုပ္စရာရွိတာေတြ .. ေဆြးေႏြးစရာက်န္တာေတြကို ဆက္ၾကတယ္ေပ့ါ။
လုပ္စရာေတြ မ်ားေနတာနဲ႕ အခ်ိန္ေတာင္ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားတယ္။
ေန႕လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအဖဲြ႕ေတြ အကုန္ျပန္ေပါင္းျပီး အခ်င္းခ်င္း ဘယ္လုိ ဆက္သြယ္ၾကမလဲ .. ဘယ္လို အေထာက္အကူေပးႏုိင္လဲ ဆိုတာေတြ အားလံုးအေရွ႕မွာ တဖဲြ႕ခ်င္းက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ထြက္ေျပာၾကတယ္။ ငါတုိ႕အဖဲြ႕ကေတာ့ ပညာေရးစာေစာင္ထုတ္မယ္ လုိ႕ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႕ အခ်င္းခ်င္း အဆက္အသြယ္မျပတ္ေစရဘူးလုိ႕ ရွင္းျပတယ္။ စာေစာင္က တႏွစ္မွာ ၃ ခါထုတ္မယ္။ ငါတုိ႕အဖဲြ႕၀င္ေတြရဲ႕ ပညာေရးဆုိင္ရာ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေရးၾကမယ္ေပါ့..။ ေနာက္ျပီး ငါတုိ႕စာသင္ခန္းထဲက .. ဒါမွမဟုတ္ ငါတို႕ပတ္၀န္းက်င္က လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ အေမးအေျဖ လုပ္ထားတာေတြလည္း ထည့္မယ္ .. ဒါမွ လူငယ္ေသြးသစ္ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို ခံစားႏုိင္မွာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း ဒီစာေစာင္ေလး အေျခခုိင္သြားရင္ တျခားအဖဲြ႕ေတြက အကို .. အမေတြ .. ညီ.. ညီမေတြရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြလည္း ထည့္သြားႏုိင္ေအာင္ ငါတုိ႕လုပ္ၾကမယ္။ ဒီနည္းက တေယာက္နဲ႕တေယာက္ မတူညီတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အေကာင္းဆံုး ပံုေဖာ္ေပးသြားႏုိင္တယ္ေလ။ ေရာက္ရာအရပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေျခအေန တိုးတက္မႈေတြကိုလည္း သိႏုိင္တာေပါ့။ ငါတုိ႕အဖဲြ႕ရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္က ျဖစ္ႏုိင္ေျခမဟုတ္ဘူး .. ျဖစ္ေအာင္ကို လုပ္မွာ ဆိုေတာ့ .. ငါအပါအ၀င္ တဖဲြ႕လံုး တက္ၾကြေနတယ္လို႕ ထင္တာပဲဟ ..။
ဒီလုိနဲ႕ မျပန္ခင္ညေနပိုင္းေလးမွာ ပညာသင္ဆုေထာက္ပံ့ေပးတဲ့အဖဲြ႕ရဲ႕ မႏွစ္က ဦးတည္ခ်က္ေတြကို ငါတုိ႕ ျပန္ေဆြးေႏြးျပီး ပိုေကာင္းေအာင္ .. ပိုျပီး ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိေအာင္ အၾကံေပးၾကတယ္။ ဒီတခါ ေဆြးေႏြးတာၾကေတာ့ ပညာေရးတဖဲြ႕တည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး .. အဖဲြ႕အားလံုး ေရာျပီးတုိင္ပင္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာတခါ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ ထပ္ရတယ္။ အခုမွ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အားလံုးက အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ စီနီယာေတြခ်ည္းပဲဟ။ အဲဒီ အခ်ိန္ေလးလဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ .. အျမင္အသစ္ေတြနဲ႕ ျပီးဆံုးသြားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ျပီးေတာ့ .. အားလံုးျပန္ဖို႕ျပင္ၾကေတာ့တာပဲ။ မနက္ကတည္းက အခန္း ျပန္အပ္ျပီးလုိ႕ ေတာ္ေတာ့ တယ္။ အဲလုိမွမဟုတ္ရင္ တက္ဆင္း ေျပးလႊားရင္း ရႈပ္ေနရအံုးမယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကမန္းကတန္း ကမ္းေျခကို ခဏသြားလုိက္ၾကတယ္။ မတ္တပ္ရပ္ျပီး ပင္လယ္ကို ေငးရံုပါပဲ။ ကမ္းစပ္ကိုေတာင္ မသြားေတာ့ဘူး။ လူေတြရႈပ္မေနေသးတဲ့ ပင္လယ္ၾကီးကို ေသာင္ျပင္ေပၚကပဲ လွမး္ၾကည့္လုိက္တယ္။ အခုမွ သိကြ်မ္းစျပဳေနသူေတြ အားလံုးလည္း အုပ္စုလုိက္ ဓာတ္ပံုေတြရုိက္ၾကေပါ့ဟာ။ ခဏေလးေနေတာ့ ငါတုိ႕ျပန္ဖို႕ ကားေတြလည္းေရာက္ေနျပီ .. ထမင္းလည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီ .. ဆုိေတာ့ အားလံုးပဲ ထမင္း ျမန္ျမန္ သြားစားရတယ္ .. ျပီးေတာ့ ကားေပၚတက္ၾကေပါ့ ..။
ကားေတြက ခ်င္းမုိင္ကုိ ျပန္မွာရယ္ .. ဘန္ေကာက္က ေအအိုင္တီ တကၠသိုလ္ကို ျပန္မွာရယ္ .. ငါတုိ႕ ေအဗက္တကၠသုိလ္ကို ျပန္မွာရယ္။ အျပန္ခရီးက်ေတာ့ အလာတုန္းကနဲ႕ လံုး၀ကို မတူေတာ့ဘူး ..။ စကားေျပာစရာ ႏႈတ္ဆက္စရာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကားရပ္တုိင္း ေျပာရတာ အေမာ။ ကားသြားေနတဲ့ ေတာက္ေလွ်ာက္လည္း ကားထဲမွာ စကားေတြ ေဖာင္ဖဲြ႕လုိ႕ .. အိပ္ငိုက္ဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ထူးျခားတာက အလာတုန္းက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ သိပ္မရွိခဲ့ေပမယ့္ .. အျပန္ခရီးက်ေတာ့ ကိုယ္ေရွ႕ေလွ်ာက္လုပ္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြအတြက္ ပိုျပီးလမ္းပြင့္လာတို႕ ခံစားရတယ္ .. ေနာက္ျပီး .. အျမင္တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ရလာတယ္ ဆိုတာလည္း သိလိုက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တေန႕လံုး ပင္ပန္းထားတာျခင္း အတူတူ .. အလာတုန္းကထက္ ပိုျပီး တက္ၾကြ ရႊင္လန္း ေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ညီမေလးေရ ..။ ႏွစ္ရက္စာ အေတြ႕အၾကံဳေတြဆိုေတာ့ နင္ ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ရွည္ေနမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အေတြ႕အၾကံဳေတြ နင့္ကိုလည္း ခံစားေစခ်င္လို႕ပါ။ ေနာက္ထပ္ခရီးေတြ သြားျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း .. နင္ စာရွည္ရွည္ေတြ ထပ္ဖတ္ရအံုးမွာေပါ့ ..။ အခုေတာ့ .. ဒီေလာက္ပဲဟာ။
ညီမေလး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ..။